سوره 15: حجر
به نام خداوند رحمتگر مهربان |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
|
الف لام راء این است آیات کتاب [آسمانى] و قرآن روشنگر (1) |
الَرَ تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ وَقُرْآنٍ مُّبِینٍ ﴿1﴾ |
|
چه بسا کسانى که کافر شدند آرزو کنند که کاش مسلمان بودند (2) |
رُّبَمَا یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُواْ لَوْ کَانُواْ مُسْلِمِینَ ﴿2﴾ |
|
بگذارشان تا بخورند و برخوردار شوند و آرزو[ها] سرگرمشان کند پس به زودى خواهند دانست (3) |
ذَرْهُمْ یَأْکُلُواْ وَیَتَمَتَّعُواْ وَیُلْهِهِمُ الأَمَلُ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿3﴾ |
|
و هیچ شهرى را هلاک نکردیم مگر اینکه براى آن اجلى معین بود (4) |
وَمَا أَهْلَکْنَا مِن قَرْیَةٍ إِلاَّ وَلَهَا کِتَابٌ مَّعْلُومٌ ﴿4﴾ |
|
هیچ امتى از اجل خویش نه پیش مىافتد و نه پس مىماند (5) |
مَّا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا یَسْتَأْخِرُونَ ﴿5﴾ |
|
و گفتند اى کسى که قرآن بر او نازل شده است به یقین تو دیوانهاى (6) |
وَقَالُواْ یَا أَیُّهَا الَّذِی نُزِّلَ عَلَیْهِ الذِّکْرُ إِنَّکَ لَمَجْنُونٌ ﴿6﴾ |
|
اگر راست مىگویى چرا فرشتهها را پیش ما نمىآورى (7) |
لَّوْ مَا تَأْتِینَا بِالْمَلائِکَةِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿7﴾ |
|
فرشتگان را جز به حق فرو نمىفرستیم و در آن هنگام دیگر مهلت نیابند (8) |
مَا نُنَزِّلُ الْمَلائِکَةَ إِلاَّ بِالحَقِّ وَمَا کَانُواْ إِذًا مُّنظَرِینَ ﴿8﴾ |
|
بىتردید ما این قرآن را به تدریج نازل کردهایم و قطعا نگهبان آن خواهیم بود (9) |
إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ ﴿9﴾ |
|
و به یقین پیش از تو [نیز] در گروههاى پیشینیان [پیامبرانى] فرستادیم (10) |
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ فِی شِیَعِ الأَوَّلِینَ ﴿10﴾ |
|
و هیچ پیامبرى برایشان نیامد جز آنکه او را به مسخره مىگرفتند (11) |
وَمَا یَأْتِیهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ کَانُواْ بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿11﴾ |
|
بدین گونه آن [استهزا] را در دل بزهکاران راه مىدهیم (12) |
کَذَلِکَ نَسْلُکُهُ فِی قُلُوبِ الْمُجْرِمِینَ ﴿12﴾ |
|
[که] به او ایمان نمىآورند و راه [و رسم] پیشینیان پیوسته چنین بوده است (13) |
لاَ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَقَدْ خَلَتْ سُنَّةُ الأَوَّلِینَ ﴿13﴾ |
|
و اگر درى از آسمان بر آنان مىگشودیم که همواره از آن بالا مىرفتند (14) |
وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَیْهِم بَابًا مِّنَ السَّمَاءِ فَظَلُّواْ فِیهِ یَعْرُجُونَ ﴿14﴾ |
|
قطعا مىگفتند در حقیقت ما چشمبندى شدهایم بلکه ما مردمى هستیم که افسون شدهایم (15) |
لَقَالُواْ إِنَّمَا سُکِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ ﴿15﴾ |
|
و به یقین ما در آسمان برجهایى قرار دادیم و آن را براى تماشاگران آراستیم (16) |
وَلَقَدْ جَعَلْنَا فِی السَّمَاء بُرُوجًا وَزَیَّنَّاهَا لِلنَّاظِرِینَ ﴿16﴾ |
|
و آن را از هر شیطان راندهشدهاى حفظ کردیم (17) |
وَحَفِظْنَاهَا مِن کُلِّ شَیْطَانٍ رَّجِیمٍ ﴿17﴾ |
|
مگر آن کس که دزدیده گوش فرا دهد که شهابى روشن او را دنبال مىکند (18) |
إِلاَّ مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ مُّبِینٌ ﴿18﴾ |
|
و زمین را گسترانیدیم و در آن کوههاى استوار افکندیم و از هر چیز سنجیدهاى در آن رویانیدیم (19) |
وَالأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَیْنَا فِیهَا رَوَاسِیَ وَأَنبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ شَیْءٍ مَّوْزُونٍ ﴿19﴾ |
|
و براى شما و هر کس که شما روزىدهنده او نیستید در آن وسایل زندگى قرار دادیم (20) |
وَجَعَلْنَا لَکُمْ فِیهَا مَعَایِشَ وَمَن لَّسْتُمْ لَهُ بِرَازِقِینَ ﴿20﴾ |
|
و هیچ چیز نیست مگر آنکه گنجینههاى آن نزد ماست و ما آن را جز به اندازهاى معین فرو نمىفرستیم (21) |
وَإِن مِّن شَیْءٍ إِلاَّ عِندَنَا خَزَائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُ إِلاَّ بِقَدَرٍ مَّعْلُومٍ ﴿21﴾ |
|
و بادها را باردارکننده فرستادیم و از آسمان آبى نازل کردیم پس شما را بدان سیراب نمودیم و شما خزانهدار آن نیستید (22) |
وَأَرْسَلْنَا الرِّیَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَیْنَاکُمُوهُ وَمَا أَنتُمْ لَهُ بِخَازِنِینَ ﴿22﴾ |
|
و بىتردید این ماییم که زنده مىکنیم و مىمیرانیم و ما وارث [همه] هستیم (23) |
وَإنَّا لَنَحْنُ نُحْیِی وَنُمِیتُ وَنَحْنُ الْوَارِثُونَ ﴿23﴾ |
|
و به یقین پیشینیان شما را شناختهایم و آیندگان [شما را نیز] شناختهایم (24) |
وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَقْدِمِینَ مِنکُمْ وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَأْخِرِینَ ﴿24﴾ |
|
و مسلما پروردگار توست که آنان را محشور خواهد کرد چرا که او حکیم داناست (25) |
وَإِنَّ رَبَّکَ هُوَ یَحْشُرُهُمْ إِنَّهُ حَکِیمٌ عَلِیمٌ ﴿25﴾ |
|
و در حقیقت انسان را از گلى خشک از گلى سیاه و بدبو آفریدیم (26) |
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿26﴾ |
|
و پیش از آن جن را از آتشى سوزان و بىدود خلق کردیم (27) |
وَالْجَآنَّ خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ مِن نَّارِ السَّمُومِ ﴿27﴾ |
|
و [یاد کن] هنگامى را که پروردگار تو به فرشتگان گفت من بشرى را از گلى خشک از گلى سیاه و بدبو خواهم آفرید (28) |
وَإِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلاَئِکَةِ إِنِّی خَالِقٌ بَشَرًا مِّن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿28﴾ |
|
پس وقتى آن را درست کردم و از روح خود در آن دمیدم پیش او به سجده درافتید (29) |
فَإِذَا سَوَّیْتُهُ وَنَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّوحِی فَقَعُواْ لَهُ سَاجِدِینَ ﴿29﴾ |
|
پس فرشتگان همگى یکسره سجده کردند (30) |
فَسَجَدَ الْمَلآئِکَةُ کُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ ﴿30﴾ |
|
جز ابلیس که خوددارى کرد از اینکه با سجدهکنندگان باشد (31) |
إِلاَّ إِبْلِیسَ أَبَى أَن یَکُونَ مَعَ السَّاجِدِینَ ﴿31﴾ |
|
فرمود اى ابلیس تو را چه شده است که با سجدهکنندگان نیستى (32) |
قَالَ یَا إِبْلِیسُ مَا لَکَ أَلاَّ تَکُونَ مَعَ السَّاجِدِینَ ﴿32﴾ |
|
گفت من آن نیستم که براى بشرى که او را از گلى خشک از گلى سیاه و بدبو آفریدهاى سجده کنم (33) |
قَالَ لَمْ أَکُن لِّأَسْجُدَ لِبَشَرٍ خَلَقْتَهُ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿33﴾ |
|
فرمود از این [مقام] بیرون شو که تو راندهشدهاى (34) |
قَالَ فَاخْرُجْ مِنْهَا فَإِنَّکَ رَجِیمٌ ﴿34﴾ |
|
و تا روز جزا بر تو لعنت باشد (35) |
وَإِنَّ عَلَیْکَ اللَّعْنَةَ إِلَى یَوْمِ الدِّینِ ﴿35﴾ |
|
گفت پروردگارا پس مرا تا روزى که برانگیخته خواهند شد مهلت ده (36) |
قَالَ رَبِّ فَأَنظِرْنِی إِلَى یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿36﴾ |
|
فرمود تو از مهلتیافتگانى (37) |
قَالَ فَإِنَّکَ مِنَ الْمُنظَرِینَ ﴿37﴾ |
|
تا روز [و] وقت معلوم (38) |
إِلَى یَومِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ ﴿38﴾ |
|
گفت پروردگارا به سبب آنکه مرا گمراه ساختى من [هم گناهانشان را] در زمین برایشان مىآرایم و همه را گمراه خواهم ساخت (39) |
قَالَ رَبِّ بِمَآ أَغْوَیْتَنِی لأُزَیِّنَنَّ لَهُمْ فِی الأَرْضِ وَلأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿39﴾ |
|
مگر بندگان خالص تو از میان آنان را (40) |
إِلاَّ عِبَادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ ﴿40﴾ |
|
فرمود این راهى است راست [که] به سوى من [منتهى مىشود] (41) |
قَالَ هَذَا صِرَاطٌ عَلَیَّ مُسْتَقِیمٌ ﴿41﴾ |
|
در حقیقت تو را بر بندگان من تسلطى نیست مگر کسانى از گمراهان که تو را پیروى کنند (42) |
إِنَّ عِبَادِی لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْ سُلْطَانٌ إِلاَّ مَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْغَاوِینَ ﴿42﴾ |
|
و قطعا وعدهگاه همه آنان دوزخ است (43) |
وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿43﴾ |
|
[دوزخى] که براى آن هفت در است و از هر درى بخشى معین از آنان [وارد مىشوند] (44) |
لَهَا سَبْعَةُ أَبْوَابٍ لِّکُلِّ بَابٍ مِّنْهُمْ جُزْءٌ مَّقْسُومٌ ﴿44﴾ |
|
بىگمان پرهیزگاران در باغها و چشمهسارانند (45) |
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿45﴾ |
|
[به آنان گویند] با سلامت و ایمنى در آنجا داخل شوید (46) |
ادْخُلُوهَا بِسَلاَمٍ آمِنِینَ ﴿46﴾ |
|
و آنچه کینه [و شائبههاى نفسانى] در سینههاى آنان است برکنیم برادرانه بر تختهایى روبروى یکدیگر نشستهاند (47) |
وَنَزَعْنَا مَا فِی صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِینَ ﴿47﴾ |
|
نه رنجى در آنجا به آنان مىرسد و نه از آنجا بیرون رانده مىشوند (48) |
لاَ یَمَسُّهُمْ فِیهَا نَصَبٌ وَمَا هُم مِّنْهَا بِمُخْرَجِینَ ﴿48﴾ |
|
به بندگان من خبر ده که منم آمرزنده مهربان (49) |
نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿49﴾ |
|
و اینکه عذاب من عذابى است دردناک (50) |
وَ أَنَّ عَذَابِی هُوَ الْعَذَابُ الأَلِیمَ ﴿50﴾ |
|
و از مهمانان ابراهیم به آنان خبر ده (51) |
وَنَبِّئْهُمْ عَن ضَیْفِ إِبْراَهِیمَ ﴿51﴾ |
|
هنگامى که بر او وارد شدند و سلام گفتند [ابراهیم] گفت ما از شما بیمناکیم (52) |
إِذْ دَخَلُواْ عَلَیْهِ فَقَالُواْ سَلامًا قَالَ إِنَّا مِنکُمْ وَجِلُونَ ﴿52﴾ |
|
گفتند مترس که ما تو را به پسرى دانا مژده مىدهیم (53) |
قَالُواْ لاَ تَوْجَلْ إِنَّا نُبَشِّرُکَ بِغُلامٍ عَلِیمٍ ﴿53﴾ |
|
گفت آیا با اینکه مرا پیرى فرا رسیده است بشارتم مىدهید به چه بشارت مىدهید (54) |
قَالَ أَبَشَّرْتُمُونِی عَلَى أَن مَّسَّنِیَ الْکِبَرُ فَبِمَ تُبَشِّرُونَ ﴿54﴾ |
|
گفتند ما تو را به حق بشارت دادیم پس از نومیدان مباش (55) |
قَالُواْ بَشَّرْنَاکَ بِالْحَقِّ فَلاَ تَکُن مِّنَ الْقَانِطِینَ ﴿55﴾ |
|
گفت چه کسى جز گمراهان از رحمت پروردگارش نومید مىشود (56) |
قَالَ وَمَن یَقْنَطُ مِن رَّحْمَةِ رَبِّهِ إِلاَّ الضَّآلُّونَ ﴿56﴾ |
|
[سپس] گفت اى فرشتگان [دیگر] کارتان چیست (57) |
قَالَ فَمَا خَطْبُکُمْ أَیُّهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿57﴾ |
|
گفتند ما به سوى گروه مجرمان فرستاده شدهایم (58) |
قَالُواْ إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُّجْرِمِینَ ﴿58﴾ |
|
مگر خانواده لوط که ما قطعا همه آنان را نجات مىدهیم (59) |
إِلاَّ آلَ لُوطٍ إِنَّا لَمُنَجُّوهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿59﴾ |
|
جز آنش را که مقدر کردیم او از بازماندگان [در عذاب] باشد (60) |
إِلاَّ امْرَأَتَهُ قَدَّرْنَا إِنَّهَا لَمِنَ الْغَابِرِینَ ﴿60﴾ |
|
پس چون فرشتگان نزد خاندان لوط آمدند (61) |
فَلَمَّا جَاء آلَ لُوطٍ الْمُرْسَلُونَ ﴿61﴾ |
|
[لوط] گفتشما مردمى ناشناس هستید (62) |
قَالَ إِنَّکُمْ قَوْمٌ مُّنکَرُونَ ﴿62﴾ |
|
گفتند [نه] بلکه براى تو چیزى آوردهایم که در آن تردید مىکردند (63) |
قَالُواْ بَلْ جِئْنَاکَ بِمَا کَانُواْ فِیهِ یَمْتَرُونَ ﴿63﴾ |
|
و حق را براى تو آوردهایم و قطعا ما راستگویانیم (64) |
وَأَتَیْنَاکَ بَالْحَقِّ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ ﴿64﴾ |
|
پس پاسى از شب [گذشته] خانوادهات را حرکت ده و [خودت] به دنبال آنان برو و هیچ یک از شما نباید به عقب بنگرد و هر جا به شما دستور داده مىشود بروید (65) |
فَأَسْرِ بِأَهْلِکَ بِقِطْعٍ مِّنَ اللَّیْلِ وَاتَّبِعْ أَدْبَارَهُمْ وَلاَ یَلْتَفِتْ مِنکُمْ أَحَدٌ وَامْضُواْ حَیْثُ تُؤْمَرُونَ ﴿65﴾ |
|
و او را از این امر آگاه کردیم که ریشه آن گروه صبحگاهان بریده خواهد شد (66) |
وَقَضَیْنَا إِلَیْهِ ذَلِکَ الأَمْرَ أَنَّ دَابِرَ هَؤُلاء مَقْطُوعٌ مُّصْبِحِینَ ﴿66﴾ |
|
و مردم شهر شادىکنان روى آوردند (67) |
وَجَاء أَهْلُ الْمَدِینَةِ یَسْتَبْشِرُونَ ﴿67﴾ |
|
[لوط] گفت اینان مهمانان منند مرا رسوا مکنید (68) |
قَالَ إِنَّ هَؤُلاء ضَیْفِی فَلاَ تَفْضَحُونِ ﴿68﴾ |
|
و از خدا پروا کنید و مرا خوار نسازید (69) |
وَاتَّقُوا اللّهَ وَلاَ تُخْزُونِ ﴿69﴾ |
|
گفتند آیا تو را [از مهمان کردن] مردم بیگانه منع نکردیم (70) |
قَالُوا أَوَلَمْ نَنْهَکَ عَنِ الْعَالَمِینَ ﴿70﴾ |
|
گفت اگر مىخواهید [کارى مشروع] انجام دهید اینان دختران منند [با آنان ازدواج کنید] (71) |
قَالَ هَؤُلاء بَنَاتِی إِن کُنتُمْ فَاعِلِینَ ﴿71﴾ |
|
به جان تو سوگند که آنان در مستى خود سرگردان بودند (72) |
لَعَمْرُکَ إِنَّهُمْ لَفِی سَکْرَتِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿72﴾ |
|
پس به هنگام طلوع آفتاب فریاد [مرگبار] آنان را فرو گرفت (73) |
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّیْحَةُ مُشْرِقِینَ ﴿73﴾ |
|
و آن [شهر] را زیر و زبر کردیم و بر آنان سنگهایى از سنگ گل باراندیم (74) |
فَجَعَلْنَا عَالِیَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَیْهِمْ حِجَارَةً مِّن سِجِّیلٍ ﴿74﴾ |
|
به یقین در این [کیفر] براى هوشیاران عبرتهاست (75) |
إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِینَ ﴿75﴾ |
|
و [آثار] آن [شهر هنوز] بر سر راهى [دایر] برجاست (76) |
وَإِنَّهَا لَبِسَبِیلٍ مُّقیمٍ ﴿76﴾ |
|
بىگمان در این براى مؤمنان عبرتى است (77) |
إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً لِّلْمُؤمِنِینَ ﴿77﴾ |
|
و راستى اهل ایکه ستمگر بودند (78) |
وَإِن کَانَ أَصْحَابُ الأَیْکَةِ لَظَالِمِینَ ﴿78﴾ |
|
پس از آنان انتقام گرفتیم و آن دو [شهر اکنون] بر سر راهى آشکاراست (79) |
فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَإِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُّبِینٍ ﴿79﴾ |
|
و اهل حجر [نیز] پیامبران [ما] را تکذیب کردند (80) |
وَلَقَدْ کَذَّبَ أَصْحَابُ الحِجْرِ الْمُرْسَلِینَ ﴿80﴾ |
|
و آیات خود را به آنان دادیم و[لى] از آنها اعراض کردند (81) |
وَآتَیْنَاهُمْ آیَاتِنَا فَکَانُواْ عَنْهَا مُعْرِضِینَ ﴿81﴾ |
|
و [براى خود] از کوهها خانههایى مىتراشیدند که در امان بمانند (82) |
وَکَانُواْ یَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُیُوتًا آمِنِینَ ﴿82﴾ |
|
پس صبحدم فریاد [مرگبار] آنان را فرو گرفت (83) |
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّیْحَةُ مُصْبِحِینَ ﴿83﴾ |
|
و آنچه به دست مىآوردند به کارشان نخورد (84) |
فَمَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ﴿84﴾ |
|
و ما آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حق نیافریدهایم و یقینا قیامت فرا خواهد رسید پس به خوبى صرف نظر کن (85) |
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا إِلاَّ بِالْحَقِّ وَإِنَّ السَّاعَةَ لآتِیَةٌ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِیلَ ﴿85﴾ |
|
زیرا پروردگار تو همان آفریننده داناست (86) |
إِنَّ رَبَّکَ هُوَ الْخَلاَّقُ الْعَلِیمُ ﴿86﴾ |
|
و به راستى به تو سبع المثانى [=سوره فاتحه] و قرآن بزرگ را عطا کردیم (87) |
وَلَقَدْ آتَیْنَاکَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِی وَالْقُرْآنَ الْعَظِیمَ ﴿87﴾ |
|
و به آنچه ما دستههایى از آنان [=کافران] را بدان برخوردار ساختهایم چشم مدوز و بر ایشان اندوه مخور و بال خویش براى مؤمنان فرو گستر (88) |
لاَ تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ وَلاَ تَحْزَنْ عَلَیْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَکَ لِلْمُؤْمِنِینَ ﴿88﴾ |
|
و بگو من همان هشداردهنده آشکارم (89) |
وَقُلْ إِنِّی أَنَا النَّذِیرُ الْمُبِینُ ﴿89﴾ |
|
همان گونه که [عذاب را] بر تقسیمکنندگان نازل کردیم (90) |
کَمَا أَنزَلْنَا عَلَى المُقْتَسِمِینَ ﴿90﴾ |
|
همانان که قرآن را جزء جزء کردند [به برخى از آن عمل کردند و بعضى را رها نمودند] (91) |
الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ ﴿91﴾ |
|
پس سوگند به پروردگارت که از همه آنان خواهیم پرسید (92) |
فَوَرَبِّکَ لَنَسْأَلَنَّهُمْ أَجْمَعِیْنَ ﴿92﴾ |
|
از آنچه انجام مىدادند (93) |
عَمَّا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿93﴾ |
|
پس آنچه را بدان مامورى آشکار کن و از مشرکان روى برتاب (94) |
فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِکِینَ ﴿94﴾ |
|
که ما [شر] ریشخندگران را از تو برطرف خواهیم کرد (95) |
إِنَّا کَفَیْنَاکَ الْمُسْتَهْزِئِینَ ﴿95﴾ |
|
همانان که با خدا معبودى دیگر قرار مىدهند پس به زودى [حقیقت را] خواهند دانست (96) |
الَّذِینَ یَجْعَلُونَ مَعَ اللّهِ إِلهًا آخَرَ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿96﴾ |
|
و قطعا مىدانیم که سینه تو از آنچه مىگویند تنگ مىشود (97) |
وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّکَ یَضِیقُ صَدْرُکَ بِمَا یَقُولُونَ ﴿97﴾ |
|
پس با ستایش پروردگارت تسبیح گوى و از سجدهکنندگان باش (98) |
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَکُن مِّنَ السَّاجِدِینَ ﴿98﴾ |
|
و پروردگارت را پرستش کن تا اینکه مرگ تو فرا رسد (99) |
وَاعْبُدْ رَبَّکَ حَتَّى یَأْتِیَکَ الْیَقِینُ ﴿99﴾ |
- ۹۱/۰۵/۲۳