سوره 37: صافات

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به صف بستگان که صفى [با شکوه] بسته‏اند (1)		وَالصَّافَّاتِ صَفًّا ﴿1﴾
و به زجرکنندگان که به سختى زجر مى‏کنند (2)		فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا ﴿2﴾
و به تلاوت‏کنندگان [آیات الهى] (3)		فَالتَّالِیَاتِ ذِکْرًا ﴿3﴾
که قطعا معبود شما یگانه است (4)		إِنَّ إِلَهَکُمْ لَوَاحِدٌ ﴿4﴾
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است و پروردگار خاورها (5)		رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ ﴿5﴾
ما آسمان این دنیا را به زیور اختران آراستیم (6)		إِنَّا زَیَّنَّا السَّمَاء الدُّنْیَا بِزِینَةٍ الْکَوَاکِبِ ﴿6﴾
و [آن را] از هر شیطان سرکشى نگاه داشتیم (7)		وَحِفْظًا مِّن کُلِّ شَیْطَانٍ مَّارِدٍ ﴿7﴾
[به طورى که] نمى‏توانند به انبوه [فرشتگان] عال م بالا گوش فرا دهند و از هر سوى پرتاب مى‏شوند (8)		لَا یَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلَى وَیُقْذَفُونَ مِن کُلِّ جَانِبٍ ﴿8﴾
با شدت به دور رانده مى‏شوند و برایشان عذابى دایم است (9)		دُحُورًا وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ ﴿9﴾
مگر کسى که [از سخن بالاییان] یکباره استراق سمع کند که شهابى شکافنده از پى او مى‏تازد (10)		إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ ﴿10﴾
پس [از کافران] بپرس آیا ایشان [از نظر] آفرینش سخت‏ترند یا کسانى که [در آسمانها] خلق کردیم ما آنان را از گلى چسبنده پدید آوردیم (11)		فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَم مَّنْ خَلَقْنَا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّن طِینٍ لَّازِبٍ ﴿11﴾
بلکه عجب مى‏دارى و [آنها] ریشخند مى‏کنند (12)		بَلْ عَجِبْتَ وَیَسْخَرُونَ ﴿12﴾
و چون پند داده شوند عبرت نمى‏گیرند (13)		وَإِذَا ذُکِّرُوا لَا یَذْکُرُونَ ﴿13﴾
و چون آیتى ببینند به ریشخند مى‏پردازند (14)		وَإِذَا رَأَوْا آیَةً یَسْتَسْخِرُونَ ﴿14﴾
و مى‏گویند این جز سحرى آشکار نیست (15)		وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿15﴾
آیا چون مردیم و خاک و استخوانهاى [خرد] گردیدیم آیا راستى برانگیخته مى‏شویم (16)		أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿16﴾
و همین طور پدران اولیه ما (17)		أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿17﴾
بگو آرى در حالى که شما خوارید (18)		قُلْ نَعَمْ وَأَنتُمْ دَاخِرُونَ ﴿18﴾
و آن تنها یک فریاد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خیزند (19)		فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ یَنظُرُونَ ﴿19﴾
و مى‏گویند اى واى بر ما این است روز جزا (20)		وَقَالُوا یَا وَیْلَنَا هَذَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿20﴾
این است همان روز داورى که آن را تکذیب مى‏کردید (21)		هَذَا یَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِی کُنتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿21﴾
کسانى را که ستم کرده‏اند با همردیفانشان و آنچه غیر از خدا مى‏پرستیده‏اند (22)		احْشُرُوا الَّذِینَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا کَانُوا یَعْبُدُونَ ﴿22﴾
گرد آورید و به سوى راه جهنم رهبرى‏شان کنید (23)		مِن دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِیمِ ﴿23﴾
و بازداشتشان نمایید که آنها مسؤولند (24)		وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ ﴿24﴾
شما را چه شده است که همدیگر را یارى نمى‏کنید (25)		مَا لَکُمْ لَا تَنَاصَرُونَ ﴿25﴾
[نه] بلکه امروز آنان از در تسلیم درآمدگانند (26)		بَلْ هُمُ الْیَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ ﴿26﴾
و بعضى روى به بعضى دیگر مى‏آورند [و] از یکدیگر مى‏پرسند (27)		وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَسَاءلُونَ ﴿27﴾
[و] مى‏گویند شما [ظاهرا] از در راستى با ما درمى‏آمدید [و خود را حق به جانب مى‏نمودید] (28)		قَالُوا إِنَّکُمْ کُنتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْیَمِینِ ﴿28﴾
[متهمان] مى‏گویند [نه] بلکه با ایمان نبودید (29)		قَالُوا بَل لَّمْ تَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿29﴾
و ما را بر شما هیچ تسلطى نبود بلکه خودتان سرکش بودید (30)		وَمَا کَانَ لَنَا عَلَیْکُم مِّن سُلْطَانٍ بَلْ کُنتُمْ قَوْمًا طَاغِینَ ﴿30﴾
پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعا باید [عذاب را] بچشیم (31)		فَحَقَّ عَلَیْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ ﴿31﴾
و شما را گمراه کردیم زیرا خودمان گمراه بودیم (32)		فَأَغْوَیْنَاکُمْ إِنَّا کُنَّا غَاوِینَ ﴿32﴾
پس در حقیقت آنان در آن روز در عذاب شریک یکدیگرند (33)		فَإِنَّهُمْ یَوْمَئِذٍ فِی الْعَذَابِ مُشْتَرِکُونَ ﴿33﴾
[آرى] ما با مجرمان چنین رفتار مى‏کنیم (34)		إِنَّا کَذَلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ ﴿34﴾
چرا که آنان بودند که وقتى به ایشان گفته مى‏شد خدایى جز خداى یگانه نیست تکبر مى‏ورزیدند (35)		إِنَّهُمْ کَانُوا إِذَا قِیلَ لَهُمْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ یَسْتَکْبِرُونَ ﴿35﴾
و مى‏گفتند آیا ما براى شاعرى دیوانه دست از خدایانمان برداریم (36)		وَیَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِکُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ ﴿36﴾
ولى نه [او] حقیقت را آورده و فرستادگان را تصدیق کرده است (37)		بَلْ جَاء بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِینَ ﴿37﴾
در واقع شما عذاب پر درد را خواهید چشید (38)		إِنَّکُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِیمِ ﴿38﴾
و جز آنچه مى‏کردید جزا نمى‏یابید (39)		وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿39﴾
مگر بندگان پاکدل خدا (40)		إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿40﴾
آنان روزى معین خواهند داشت (41)		أُوْلَئِکَ لَهُمْ رِزْقٌ مَّعْلُومٌ ﴿41﴾
[انواع] میوه‏ها و آنان مورد احترام خواهند بود (42)		فَوَاکِهُ وَهُم مُّکْرَمُونَ ﴿42﴾
در باغهاى پر نعمت (43)		فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿43﴾
بر سریرها در برابر همدیگر [مى‏نشینند] (44)		عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِینَ ﴿44﴾
با جامى از باده ناب پیرامونشان به گردش درمى‏آیند (45)		یُطَافُ عَلَیْهِم بِکَأْسٍ مِن مَّعِینٍ ﴿45﴾
[باده‏اى] سخت‏سپید که نوشندگان را لذتى [خاص] مى‏دهد (46)		بَیْضَاء لَذَّةٍ لِّلشَّارِبِینَ ﴿46﴾
نه در آن فساد عقل است و نه ایشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مى‏افتند (47)		لَا فِیهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا یُنزَفُونَ ﴿47﴾
و نزدشان [دلبرانى] فروهشته‏نگاه و فراخ‏دیده باشند (48)		وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِینٌ ﴿48﴾
[از شدت سپیدى] گویى تخم شتر مرغ [زیر پ ر ]ند (49)		کَأَنَّهُنَّ بَیْضٌ مَّکْنُونٌ ﴿49﴾
پس برخى‏شان به برخى روى نموده و از همدیگر پرس‏وجو مى‏کنند (50)		فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَسَاءلُونَ ﴿50﴾
گوینده‏اى از آنان مى‏گوید راستى من [در دنیا] همنشینى داشتم (51)		قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ إِنِّی کَانَ لِی قَرِینٌ ﴿51﴾
[که به من] مى‏گفت آیا واقعا تو از باوردارندگانى (52)		یَقُولُ أَئِنَّکَ لَمِنْ الْمُصَدِّقِینَ ﴿52﴾
آیا وقتى مردیم و خاک و [مشتى] استخوان شدیم آیا واقعا جزا مى‏یابیم (53)		أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِینُونَ ﴿53﴾
[مؤمن] مى‏پرسد آیا شما اطلاع دارید [کجاست] (54)		قَالَ هَلْ أَنتُم مُّطَّلِعُونَ ﴿54﴾
پس اطلاع حاصل مى‏کند و او را در میان آتش مى‏بیند (55)		فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِی سَوَاء الْجَحِیمِ ﴿55﴾
[و] مى‏گوید به خدا سوگند چیزى نمانده بود که تو مرا به هلاکت اندازى (56)		قَالَ تَاللَّهِ إِنْ کِدتَّ لَتُرْدِینِ ﴿56﴾
و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآینه من [نیز] از احضارشدگان بودم (57)		وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّی لَکُنتُ مِنَ الْمُحْضَرِینَ ﴿57﴾
[و از روى شوق مى‏گوید] آیا دیگر روى مرگ نمى‏بینیم (58)		أَفَمَا نَحْنُ بِمَیِّتِینَ ﴿58﴾
جز همان مرگ نخستین خود و ما هرگز عذاب نخواهیم شد (59)		إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿59﴾
راستى که این همان کامیابى بزرگ است (60)		إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿60﴾
براى چنین [پاداشى] باید کوشندگان بکوشند (61)		لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ ﴿61﴾
آیا از نظر پذیرایى این بهتر است‏یا درخت زقوم (62)		أَذَلِکَ خَیْرٌ نُّزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ ﴿62﴾
در حقیقت ما آن را براى ستمگران [مایه آزمایش و] عذابى گردانیدیم (63)		إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِّلظَّالِمِینَ ﴿63﴾
آن درختى است که از قعر آتش سوزان مى‏روید (64)		إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِی أَصْلِ الْجَحِیمِ ﴿64﴾
میوه‏اش گویى چون کله‏هاى شیاطین است (65)		طَلْعُهَا کَأَنَّهُ رُؤُوسُ الشَّیَاطِینِ ﴿65﴾
پس [دوزخیان] حتما از آن مى‏خورند و شکمها را از آن پر مى‏کنند (66)		فَإِنَّهُمْ لَآکِلُونَ مِنْهَا فَمَالِؤُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿66﴾
سپس ایشان را بر سر آن آمیغى از آب جوشان است (67)		ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَیْهَا لَشَوْبًا مِّنْ حَمِیمٍ ﴿67﴾
آنگاه بازگشتشان بى‏گمان به سوى دوزخ است (68)		ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِیمِ ﴿68﴾
آنها پدران خود را گمراه یافتند (69)		إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءهُمْ ضَالِّینَ ﴿69﴾
پس ایشان به دنبال آنها مى‏شتابند (70)		فَهُمْ عَلَى آثَارِهِمْ یُهْرَعُونَ ﴿70﴾
و قطعا پیش از آنها بیشتر پیشینیان به گمراهى افتادند (71)		وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَکْثَرُ الْأَوَّلِینَ ﴿71﴾
و حال آنکه مسلما در میانشان هشداردهندگانى فرستادیم (72)		وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِیهِم مُّنذِرِینَ ﴿72﴾
پس ببین فرجام هشدارداده‏شدگان چگونه بود (73)		فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُنذَرِینَ ﴿73﴾
به استثناى بندگان پاکدل خدا (74)		إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿74﴾
و نوح ما را ندا داد و چه نیک اجابت‏کننده بودیم (75)		وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ ﴿75﴾
و او و کسانش را از اندوه بزرگ رهانیدیم (76)		وَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿76﴾
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتیم (77)		وَجَعَلْنَا ذُرِّیَّتَهُ هُمْ الْبَاقِینَ ﴿77﴾
و در میان آیندگان [آوازه نیک] او را بر جاى گذاشتیم (78)		وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿78﴾
درود بر نوح در میان جهانیان (79)		سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ ﴿79﴾
ما این گونه نیکوکاران را پاداش مى‏دهیم (80)		إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿80﴾
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود (81)		إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿81﴾
سپس دیگران را غرق کردیم (82)		ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِینَ ﴿82﴾
و بى‏گمان ابراهیم از پیروان اوست (83)		وَإِنَّ مِن شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ ﴿83﴾
آنگاه که با دلى پاک به [پیشگاه] پروردگارش آمد (84)		إِذْ جَاء رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿84﴾
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مى‏پرستید (85)		إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿85﴾
آیا غیر از آنها به دروغ خدایانى [دیگر] مى‏خواهید (86)		أَئِفْکًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِیدُونَ ﴿86﴾
پس گمانتان به پروردگار جهانها چیست (87)		فَمَا ظَنُّکُم بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿87﴾
پس نظرى به ستارگان افکند (88)		فَنَظَرَ نَظْرَةً فِی النُّجُومِ ﴿88﴾
و گفت من کسالت دارم (89)		فَقَالَ إِنِّی سَقِیمٌ ﴿89﴾
پس پشت‏کنان از او روى برتافتند (90)		فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِینَ ﴿90﴾
تا نهانى به سوى خدایانشان رفت و [به ریشخند] گفت آیا غذا نمى‏خورید (91)		فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ ﴿91﴾
شما را چه شده که سخن نمى‏گویید (92)		مَا لَکُمْ لَا تَنطِقُونَ ﴿92﴾
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت (93)		فَرَاغَ عَلَیْهِمْ ضَرْبًا بِالْیَمِینِ ﴿93﴾
تا دوان دوان سوى او روى‏آور شدند (94)		فَأَقْبَلُوا إِلَیْهِ یَزِفُّونَ ﴿94﴾
[ابراهیم] گفت آیا آنچه را مى‏تراشید مى‏پرستید (95)		قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿95﴾
با اینکه خدا شما و آنچه را که برمى‏سازید آفریده است (96)		وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿96﴾
گفتند برایش [کوره]خانه‏اى بسازید و در آتشش بیندازید (97)		قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْیَانًا فَأَلْقُوهُ فِی الْجَحِیمِ ﴿97﴾
پس خواستند به از نیرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانیدیم (98)		فَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِینَ ﴿98﴾
و [ابراهیم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا که مرا راه نماید (99)		وَقَالَ إِنِّی ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿99﴾
اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شایستگان بخش (100)		رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿100﴾
پس او را به پسرى بردبار مژده دادیم (101)		فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِیمٍ ﴿101﴾
و وقتى با او به جایگاه سعى رسید گفت اى پسرک من من در خواب [چنین] مى‏بینم که تو را سر مى‏برم پس ببین چه به نظرت مى‏آید گفت اى پدر من آنچه را مامورى بکن ان شاء الله مرا از شکیبایان خواهى یافت (102)		فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْیَ قَالَ یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَى فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿102﴾
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همدیگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پیشانى بر خاک افکند (103)		فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ ﴿103﴾
او را ندا دادیم که اى ابراهیم (104)		وَنَادَیْنَاهُ أَنْ یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿104﴾
رؤیا[ى خود] را حقیقت بخشیدى ما نیکوکاران را چنین پاداش مى‏دهیم (105)		قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیَا إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿105﴾
راستى که این همان آزمایش آشکار بود (106)		إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِینُ ﴿106﴾
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم (107)		وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ ﴿107﴾
و در [میان] آیندگان براى او [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (108)		وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿108﴾
درود بر ابراهیم (109)		سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿109﴾
نیکوکاران را چنین پاداش مى‏دهیم (110)		کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿110﴾
در حقیقت او از بندگان با ایمان ما بود (111)		إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿111﴾
و او را به اسحاق که پیامبرى از [جمله] شایستگان است مژده دادیم (112)		وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِیًّا مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿112﴾
و به او و به اسحاق برکت دادیم و از نسل آن دو برخى نیکوکار و [برخى] آشکارا به خود ستمکار بودند (113)		وَبَارَکْنَا عَلَیْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِن ذُرِّیَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ مُبِینٌ ﴿113﴾
و در حقیقت بر موسى و هارون منت نهادیم (114)		وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿114﴾
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانیدیم (115)		وَنَجَّیْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿115﴾
و آنان را یارى دادیم تا ایشان غالب آمدند (116)		وَنَصَرْنَاهُمْ فَکَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿116﴾
و آن دو را کتاب روشن دادیم (117)		وَآتَیْنَاهُمَا الْکِتَابَ الْمُسْتَبِینَ ﴿117﴾
و هر دو را به راه راست هدایت کردیم (118)		وَهَدَیْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿118﴾
و براى آن دو در [میان] آیندگان [نام نیک] به جاى گذاشتیم (119)		وَتَرَکْنَا عَلَیْهِمَا فِی الْآخِرِینَ ﴿119﴾
درود بر موسى و هارون (120)		سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿120﴾
ما نیکوکاران را چنین پاداش مى‏دهیم (121)		إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿121﴾
زیرا آن دو از بندگان با ایمان ما بودند (122)		إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿122﴾
و به راستى الیاس از فرستادگان [ما] بود (123)		وَإِنَّ إِلْیَاسَ لَمِنْ الْمُرْسَلِینَ ﴿123﴾
چون به قوم خود گفت آیا پروا نمى‏دارید (124)		إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾
آیا بعل را مى‏پرستید و بهترین آفرینندگان را وامى‏گذارید (125)		أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِینَ ﴿125﴾
[یعنى] خدا را که پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شماست (126)		اللَّهَ رَبَّکُمْ وَرَبَّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿126﴾
پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد (127)		فَکَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿127﴾
مگر بندگان پاکدین خدا (128)		إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿128﴾
و براى او در [میان] آیندگان [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (129)		وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿129﴾
درود بر پیروان الیاس (130)		سَلَامٌ عَلَى إِلْ یَاسِینَ ﴿130﴾
ما نیکوکاران را این گونه پاداش مى‏دهیم (131)		إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿131﴾
زیرا او از بندگان با ایمان ما بود (132)		إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿132﴾
و در حقیقت لوط از زمره فرستادگان بود (133)		وَإِنَّ لُوطًا لَّمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿133﴾
آنگاه که او و همه کسانش را رهانیدیم (134)		إِذْ نَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿134﴾
جز پیرزنى که در میان باقى‏ماندگان [و خاکسترشدگان] بود (135)		إِلَّا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِینَ ﴿135﴾
سپس دیگران را هلاک کردیم (136)		ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِینَ ﴿136﴾
و در حقیقت‏شما بر آنان صبحگاهان (137)		وَإِنَّکُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَیْهِم مُّصْبِحِینَ ﴿137﴾
و شامگاهان مى‏گذرید آیا به فکر فرو نمى‏روید (138)		وَبِاللَّیْلِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿138﴾
و در حقیقت‏یونس از زمره فرستادگان بود (139)		وَإِنَّ یُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿139﴾
آنگاه که به سوى کشتى پر بگریخت (140)		إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿140﴾
پس [سرنشینان] با هم قرعه انداختند و [یونس] از باختگان شد (141)		فَسَاهَمَ فَکَانَ مِنْ الْمُدْحَضِینَ ﴿141﴾
[او را به دریا افکندند] و عنبرماهى او را بلعید در حالى که او نکوهشگر خویش بود (142)		فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِیمٌ ﴿142﴾
و اگر او از زمره تسبیح‏کنندگان نبود (143)		فَلَوْلَا أَنَّهُ کَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِینَ ﴿143﴾
قطعا تا روزى که برانگیخته مى‏شوند در شکم آن [ماهى] مى‏ماند (144)		لَلَبِثَ فِی بَطْنِهِ إِلَى یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿144﴾
پس او را در حالى که ناخوش بود به زمین خشکى افکندیم (145)		فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِیمٌ ﴿145﴾
و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] کدوبن رویانیدیم (146)		وَأَنبَتْنَا عَلَیْهِ شَجَرَةً مِّن یَقْطِینٍ ﴿146﴾
و او را به سوى یکصدهزار [نفر از ساکنان نینوا] یا بیشتر روانه کردیم (147)		وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ یَزِیدُونَ ﴿147﴾
پس ایمان آوردند و تا چندى برخوردارشان کردیم (148)		فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِینٍ ﴿148﴾
پس از مشرکان جویا شو آیا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است (149)		فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّکَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ ﴿149﴾
یا فرشتگان را مادینه آفریدیم و آنان شاهد بودند (150)		أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِکَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ ﴿150﴾
هش‏دار که اینان از دروغ پردازى خود قطعا خواهند گفت (151)		أَلَا إِنَّهُم مِّنْ إِفْکِهِمْ لَیَقُولُونَ ﴿151﴾
خدا فرزند آورده در حالى که آنها قطعا دروغگویانند (152)		وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿152﴾
آیا [خدا] دختران را بر پسران برگزیده است (153)		أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِینَ ﴿153﴾
شما را چه شده چگونه داورى مى‏کنید (154)		مَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ ﴿154﴾
آیا سر پند گرفتن ندارید (155)		أَفَلَا تَذَکَّرُونَ ﴿155﴾
یا دلیلى آشکار [در دست] دارید (156)		أَمْ لَکُمْ سُلْطَانٌ مُّبِینٌ ﴿156﴾
پس اگر راست مى‏گویید کتابتان را بیاورید (157)		فَأْتُوا بِکِتَابِکُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿157﴾
و میان خدا و جن‏ها پیوندى انگاشتند و حال آنکه جنیان نیک دانسته‏اند که [براى حساب پس‏دادن] خودشان احضار خواهند شد (158)		وَجَعَلُوا بَیْنَهُ وَبَیْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿158﴾
خدا منزه است از آنچه در وصف مى‏آورند (159)		سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿159﴾
به استثناى بندگان پاکدل خدا (160)		إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿160﴾
در حقیقت‏شما و آنچه [که شما آن را] مى‏پرستید (161)		فَإِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ ﴿161﴾
بر ضد او گمراه‏گر نیستید (162)		مَا أَنتُمْ عَلَیْهِ بِفَاتِنِینَ ﴿162﴾
مگر کسى را که به دوزخ رفتنى است (163)		إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِیمِ ﴿163﴾
و هیچ یک از ما [فرشتگان] نیست مگر [اینکه] براى او [مقام و] مرتبه‏اى معین است (164)		وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ ﴿164﴾
و در حقیقت ماییم که [براى انجام فرمان خدا] صف بسته‏ایم (165)		وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ ﴿165﴾
و ماییم که خود تسبیح‏گویانیم (166)		وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ ﴿166﴾
و [مشرکان] به تاکید مى‏گفتند (167)		وَإِنْ کَانُوا لَیَقُولُونَ ﴿167﴾
اگر پند [نامه‏ا]ى از پیشینیان نزد ما بود (168)		لَوْ أَنَّ عِندَنَا ذِکْرًا مِّنْ الْأَوَّلِینَ ﴿168﴾
قطعا از بندگان خالص خدا مى‏شدیم (169)		لَکُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿169﴾
ولى [وقتى قرآن آمد] به آن کافر شدند و زودا که بدانند (170)		فَکَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿170﴾
و قطعا فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پیش [چنین] رفته است (171)		وَلَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِینَ ﴿171﴾
که آنان [بر دشمنان خودشان] حتما پیروز خواهند شد (172)		إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنصُورُونَ ﴿172﴾
و سپاه ما هرآینه غالب‏آیندگانند (173)		وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿173﴾
پس تا مدتى [معین] از آنان روى برتاب (174)		فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِینٍ ﴿174﴾
و آنان را بنگر که خواهند دید (175)		وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ ﴿175﴾
آیا عذاب ما را شتابزده خواستارند (176)		أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿176﴾
[پس هشدارداده‏شدگان را] آنگاه که عذاب به خانه آنان فرود آید چه بد صبحگاهى است (177)		فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاء صَبَاحُ الْمُنذَرِینَ ﴿177﴾
و از ایشان تا مدتى [معین] روى برتاب (178)		وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِینٍ ﴿178﴾
و بنگر که خواهند دید (179)		وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ ﴿179﴾
منزه است پروردگار تو پروردگار شکوهمند از آنچه وصف مى‏کنند (180)		سُبْحَانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿180﴾
و درود بر فرستادگان (181)		وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِینَ ﴿181﴾
و ستایش ویژه خدا پروردگار جهانهاست (182)		وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿182﴾