سوره 70: المعارج
به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
|
پرسندهاى از عذاب واقعشوندهاى پرسید (1)
|
سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ﴿1﴾ |
|
که اختصاص به کافران دارد [و] آن را بازدارندهاى نیست (2)
|
لِّلْکَافِرینَ لَیْسَ لَهُ دَافِعٌ ﴿2﴾ |
|
[و] از جانب خداوند صاحب درجات [و مراتب] است (3)
|
مِّنَ اللَّهِ ذِی الْمَعَارِجِ ﴿3﴾ |
|
فرشتگان و روح در روزى که مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مىروند (4)
|
تَعْرُجُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ ﴿4﴾ |
|
پس صبر کن صبرى نیکو (5)
|
فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِیلًا ﴿5﴾ |
|
زیرا آنان [عذاب] را دور مىبینند (6)
|
إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدًا ﴿6﴾ |
|
و [ما] نزدیکش مىبینیم (7)
|
وَنَرَاهُ قَرِیبًا ﴿7﴾ |
|
روزى که آسمانها چون فلز گداخته شود (8)
|
یَوْمَ تَکُونُ السَّمَاء کَالْمُهْلِ ﴿8﴾ |
|
و کوهها چون پشم زده گردد (9)
|
وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ ﴿9﴾ |
|
و هیچ دوست صمیمى از دوست صمیمى [حال] نپرسد (10)
|
وَلَا یَسْأَلُ حَمِیمٌ حَمِیمًا ﴿10﴾ |
|
آنان را به ایشان نشان مىدهند گناهکار آرزو مىکند که کاش براى رهایى از عذاب آن روز مى توانست پسران خود را عوض دهد (11)
|
یُبَصَّرُونَهُمْ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ ﴿11﴾ |
|
و [نیز] همسرش و برادرش را (12)
|
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِیهِ ﴿12﴾ |
|
و قبیلهاش را که به او پناه مىدهد (13)
|
وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُؤْویهِ ﴿13﴾ |
|
و هر که را که در روى زمین است همه را [عوض مىداد] و آنگاه خود را رها مىکرد (14)
|
وَمَن فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ یُنجِیهِ ﴿14﴾ |
|
نه چنین است [آتش] زبانه مىکشد (15) |
|
کَلَّا إِنَّهَا لَظَى ﴿15﴾ |
پوستسر و اندام را برکننده است (16)
|
نَزَّاعَةً لِّلشَّوَى ﴿16﴾ |
|
هر که را پشت کرده و روى برتافته (17)
|
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى ﴿17﴾ |
|
و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مىخواند (18)
|
وَجَمَعَ فَأَوْعَى ﴿18﴾ |
|
به راستى که انسان سخت آزمند [و بىتاب] خلق شده است (19)
|
إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ﴿19﴾ |
|
چون صدمهاى به او رسد عجز و لابه کند (20)
|
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ﴿20﴾ |
|
و چون خیرى به او رسد بخل ورزد (21)
|
وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا ﴿21﴾ |
|
غیر از نمازگزاران (22)
|
إِلَّا الْمُصَلِّینَ ﴿22﴾ |
|
همان کسانى که بر نمازشان پایدارى مىکنند (23)
|
الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ ﴿23﴾ |
|
و همانان که در اموالشان حقى معلوم است (24)
|
وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ ﴿24﴾ |
|
براى سائل و محروم (25)
|
لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿25﴾ |
|
و کسانى که روز جزا را باور دارند (26)
|
وَالَّذِینَ یُصَدِّقُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿26﴾ |
|
و آنان که از عذاب پروردگارشان بیمناکند (27)
|
وَالَّذِینَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ ﴿27﴾ |
|
چرا که از عذاب پروردگارشان ایمن نمىتوانند بود (28)
|
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَیْرُ مَأْمُونٍ ﴿28﴾ |
|
و کسانى که دامن خود را حفظ مىکنند (29)
|
وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿29﴾ |
|
مگر بر همسران خود یا کنیزانشان که [در این صورت] مورد نکوهش نیستند (30)
|
إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ ﴿30﴾ |
|
و هر کس پا از این [حد] فراتر نهد آنان همان از حد درگذرندگانند (31)
|
فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذَلِکَ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿31﴾ |
|
و کسانى که امانتها و پیمان خود را مراعات مىکنند (32)
|
وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿32﴾ |
|
و آنان که بر شهادتهاى خود ایستادهاند (33)
|
وَالَّذِینَ هُم بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ﴿33﴾ |
|
و کسانى که بر نمازشان مداومت مىورزند (34)
|
وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ ﴿34﴾ |
|
آنها هستند که در باغهایى [از بهشت] گرامى خواهند بود (35)
|
أُوْلَئِکَ فِی جَنَّاتٍ مُّکْرَمُونَ ﴿35﴾ |
|
چه شده است که آنان که کفر ورزیدهاند به سوى تو شتابان (36)
|
فَمَالِ الَّذِینَ کَفَرُوا قِبَلَکَ مُهْطِعِینَ ﴿36﴾ |
|
گروه گروه از راست و از چپ [هجوم مىآورند] (37)
|
عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِینَ ﴿37﴾ |
|
آیا هر یک از آنان طمع مىبندد که در بهشت پر نعمت درآورده شود (38)
|
أَیَطْمَعُ کُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن یُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِیمٍ ﴿38﴾ |
|
نه چنین است ما آنان را از آنچه [خود] مىدانند آفریدیم (39)
|
کَلَّا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّمَّا یَعْلَمُونَ ﴿39﴾ |
|
[هرگز] به پروردگار خاوران و باختران سوگند یاد مىکنم که ما تواناییم (40)
|
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ ﴿40﴾ |
|
که به جاى آنان بهتر از ایشان را بیاوریم و بر ما پیشى نتوانند جست (41)
|
عَلَى أَن نُّبَدِّلَ خَیْرًا مِّنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ ﴿41﴾ |
|
پس بگذارشان یاوه گویند و بازى کنند تا روزى را که وعده داده شدهاند ملاقات نمایند (42)
|
فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَیَلْعَبُوا حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ ﴿42﴾ |
|
روزى که از گورها[ى خود] شتابان برآیند گویى که آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى دوند (43)
|
یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا کَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ یُوفِضُونَ ﴿43﴾ |
|
دیدگانشان فرو افتاده [غبار] مذلت آنان را فرو گرفته است این است همان روزى که به ایشان وعده داده مىشد (44) |
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِکَ الْیَوْمُ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿44﴾ |
- ۹۱/۰۵/۲۱