سوره 74: مدثر

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
اى کشیده رداى شب بر سر (1)		یَا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ ﴿1﴾
برخیز و بترسان (2)		قُمْ فَأَنذِرْ ﴿2﴾
و پروردگار خود را بزرگ دار (3)		وَرَبَّکَ فَکَبِّرْ ﴿3﴾
و لباس خویشتن را پاک کن (4)		وَثِیَابَکَ فَطَهِّرْ ﴿4﴾
و از پلیدى دور شو (5)		وَالرُّجْزَ فَاهْجُرْ ﴿5﴾
و منت مگذار و فزونى مطلب (6)		وَلَا تَمْنُن تَسْتَکْثِرُ ﴿6﴾
و براى پروردگارت شکیبایى کن (7)		وَلِرَبِّکَ فَاصْبِرْ ﴿7﴾
پس چون در صور دمیده شود (8)		فَإِذَا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ ﴿8﴾
آن روز [چه] روز ناگوارى است (9)		فَذَلِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ ﴿9﴾
بر کافران آسان نیست (10)		عَلَى الْکَافِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍ ﴿10﴾
مرا با آنکه [او را] تنها آفریدم واگذار (11)		ذَرْنِی وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِیدًا ﴿11﴾
و دارایى بسیار به او بخشیدم (12)		وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَّمْدُودًا ﴿12﴾
و پسرانى آماده [به خدمت دادم] (13)		وَبَنِینَ شُهُودًا ﴿13﴾
و برایش [عیش خوش] آماده کردم (14)		وَمَهَّدتُّ لَهُ تَمْهِیدًا ﴿14﴾
باز [هم] طمع دارد که بیفزایم (15)		ثُمَّ یَطْمَعُ أَنْ أَزِیدَ ﴿15﴾
ولى نه زیرا او دشمن آیات ما بود (16)		کَلَّا إِنَّهُ کَانَ لِآیَاتِنَا عَنِیدًا ﴿16﴾
به زودى او را به بالارفتن از گردنه [عذاب] وادار مى‏کنم (17)		سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا ﴿17﴾
آرى [آن دشمن حق] اندیشید و سنجید (18)		إِنَّهُ فَکَّرَ وَقَدَّرَ ﴿18﴾
کشته بادا چگونه [او] سنجید (19)		فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ ﴿19﴾
[آرى] کشته بادا چگونه [او] سنجید (20)		ثُمَّ قُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ ﴿20﴾
آنگاه نظر انداخت (21)		ثُمَّ نَظَرَ ﴿21﴾
سپس رو ترش نمود و چهره در هم کشید (22)		ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ﴿22﴾
آنگاه پشت گردانید و تکبر ورزید (23)		ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَکْبَرَ ﴿23﴾
و گفت این [قرآن] جز سحرى که [به برخى] آموخته‏اند نیست (24)		فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ یُؤْثَرُ ﴿24﴾
این غیر از سخن بشر نیست (25)		إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ ﴿25﴾
زودا که او را به س ق ر در آورم (26)		سَأُصْلِیهِ سَقَرَ ﴿26﴾
و تو چه دانى که آن س ق ر چیست (27)		وَمَا أَدْرَاکَ مَا سَقَرُ ﴿27﴾
نه باقى مى‏گذارد و نه رها مى‏کند (28)		لَا تُبْقِی وَلَا تَذَرُ ﴿28﴾
پوستها را سیاه مى‏گرداند (29)		لَوَّاحَةٌ لِّلْبَشَرِ ﴿29﴾
[و] بر آن [دوزخ] نوزده [نگهبان] است (30)		عَلَیْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ ﴿30﴾
و ما موکلان آتش را جز فرشتگان نگردانیدیم و شماره آنها را جز آزمایشى براى کسانى که کافر شده‏اند قرار ندادیم تا آنان که اهل کتابند یقین به هم رسانند و ایمان کسانى که ایمان آورده‏اند افزون گردد و آنان که کتاب به ایشان داده شده و [نیز] مؤمنان به شک نیفتند و تا کسانى که در دلهایشان بیمارى است و کافران بگویند خدا از این وصف‏کردن چه چیزى را اراده کرده است این گونه خدا هر که را بخواهد بیراه مى‏گذارد و هر که را بخواهد هدایت مى کند و [شماره] سپاهیان پروردگارت را جز او نمى‏داند و این [آیات] جز تذکارى براى بشر نیست (31)		وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِکَةً وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِّلَّذِینَ کَفَرُوا لِیَسْتَیْقِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَیَزْدَادَ الَّذِینَ آمَنُوا إِیمَانًا وَلَا یَرْتَابَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِیَقُولَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ وَالْکَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا کَذَلِکَ یُضِلُّ اللَّهُ مَن یَشَاءُ وَیَهْدِی مَن یَشَاءُ وَمَا یَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّکَ إِلَّا هُوَ وَمَا هِیَ إِلَّا ذِکْرَى لِلْبَشَرِ ﴿31﴾
نه چنین است [که مى‏پندارند] سوگند به ماه (32)		کَلَّا وَالْقَمَرِ ﴿32﴾
و سوگند به شامگاه چون پشت کند (33)		وَاللَّیْلِ إِذْ أَدْبَرَ ﴿33﴾
و سوگند به بامداد چون آشکار شود (34)		وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ ﴿34﴾
که آیات [قرآن] از پدیده‏هاى بزرگ است (35)		إِنَّهَا لَإِحْدَى الْکُبَرِ ﴿35﴾
بشر را هشداردهنده است (36)		نَذِیرًا لِّلْبَشَرِ ﴿36﴾
هر که از شما را که بخواهد پیشى جوید یا بازایستد (37)		لِمَن شَاء مِنکُمْ أَن یَتَقَدَّمَ أَوْ یَتَأَخَّرَ ﴿37﴾
هر کسى در گرو دستاورد خویش است (38)		کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ ﴿38﴾
بجز یاران دست راست (39)		إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ ﴿39﴾
در میان باغها از یکدیگر مى‏پرسند (40)		فِی جَنَّاتٍ یَتَسَاءلُونَ ﴿40﴾
درباره مجرمان (41)		عَنِ الْمُجْرِمِینَ ﴿41﴾
چه چیز شما را در آتش [سقر] درآورد (42)		مَا سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ ﴿42﴾
گویند از نمازگزاران نبودیم (43)		قَالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ ﴿43﴾
و بینوایان را غذا نمى‏دادیم (44)		وَلَمْ نَکُ نُطْعِمُ الْمِسْکِینَ ﴿44﴾
با هرزه‏درایان هرزه‏درایى مى‏کردیم (45)		وَکُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِینَ ﴿45﴾
و روز جزا را دروغ مى‏شمردیم (46)		وَکُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿46﴾
تا مرگ ما در رسید (47)		حَتَّى أَتَانَا الْیَقِینُ ﴿47﴾
از این رو شفاعت‏شفاعت‏کنندگان به حال آنها سودى نمى‏بخشد (48)		فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ ﴿48﴾
چرا آنها از تذکر روى گردانند (49)		فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْکِرَةِ مُعْرِضِینَ ﴿49﴾
گویى گورخرانى رمیده‏اند (50)		کَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ ﴿50﴾
که از مقابل شیرى فرار کرده‏اند (51)		فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍ ﴿51﴾
بلکه هر کدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه‏اى از سوى خدا براى او فرستاده شود (52)		بَلْ یُرِیدُ کُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن یُؤْتَى صُحُفًا مُّنَشَّرَةً ﴿52﴾
چنین نیست که آنان مى‏گویند بلکه آنها از آخرت نمى‏ترسند (53)		کَلَّا بَل لَا یَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿53﴾
چنین نیست که آنها مى‏گویند آن قرآن یک تذکر و یادآورى است (54)		کَلَّا إِنَّهُ تَذْکِرَةٌ ﴿54﴾
هر کس بخواهد از آن پند مى‏گیرد (55)		فَمَن شَاء ذَکَرَهُ ﴿55﴾
و هیچ کس پند نمى‏گیرد مگر اینکه خدا بخواهد او اهل تقوا و اهل آمرزش است (56)		وَمَا یَذْکُرُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿56﴾