نمایش احساس

اگه دیدی چیزی آخرش خوب تموم نشد، بدون آخرش نیست.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

گاه این نازک دلم ، یاد رویت میکند
گاه با دیدار گل ، یاد بویت میکند
گاه با دلواپسی ، کنار پنجره
از هزاران قاصدک ، پرس و جویت میکند

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

گاه این نازک دلم ، یاد رویت میکند
گاه با دیدار گل ، یاد بویت میکند
گاه با دلواپسی ، کنار پنجره
از هزاران قاصدک ، پرس و جویت میکند

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

مترسک گفت : گندم تو گواه باش که مرا برای ترساندن آفریدند ، وگرنه من تشنه عشق پرنده ای بودم که سهمش از من گرسنگی بود ......

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

آغوشت غاریست …که وسوسه میکند همه را برای پیامبر شدن ...

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

حس رهائی در

اســـــارت ...

آغوش تنگ توست

دلم حبس ابد میخواهد

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

چمدانها همیشه
منتظر رفتنند ... . . . 
اگر آمدی دست خالی بیا !

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

'در آغوش خودم هستم ... 
من خودم را در آغوش گرفته ام ! 
نه چندان با لطافت ... 
نه چندان با محبت ... 
اما وفادار ... وفادار ...!

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

دوست داشتن

ربطی به دیدن ندارد

آدم ها خدا را هم

دوست دارند هنوز ...

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

دلتنگی هایم را

به بند میکشم

شاید روزی

لایق گریبانت شوند .!!

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

اندامت
"رعنا"

چشمهایت
"شهلا"

صورتت
"فریبا"

طعم ات
"شیرین"

لبانت
"عسل"
.
.
.
.
وای!!
رحم کن دختر 
چند نفر به یک نفر...!!!؟؟
(بهرنگ قاسمی)

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

شبیه کسی شده ام که پشت دود سیگارش با خود می گوید:
باید ترک کنم!
سیگار را٬
خانه را٬
زندگی را٬ 
و باز پکی دیگر!

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

بیــــــــــدار شو ,
من همانم که برای بودنم
سالها بی خواب بودی !

کوروش کبیر

یه آهنگی گوش میکردم به نظرم قشنگ اومد!!

متنشو گذاشتم اگه دوس داشتین بخونینش!!

کوروش پاشو ببین کشور تو راه مهیبیه              پاشو بنگر که ملت توی خواب عمیقیه

ببین به دنیا داریم میگیم که ما برتریم                 درحالیکه ماها همه یه مشت گدا پروریم

ببین یه جوون از ته دلش بهت داره میگه            اینجا لواط و زنا جزئی از کردار نیکه

کوروش ناموس فروشی رو دور غیمته               کوروش ملت گفتار نیکش فحش و غیبته

کوروش تو رو تحقیرو ویران کردن                       اسمت خط خورده از تقویم ایران رسما

راستی مقبره ات با سیل و بلاها رفته                عکست فقط سردر قلیون سرا ها نصبه

کوروش آرامش خیلی وقته زندانی شده            نماد فرور هم نماد شیطانی شده

کوروش داره برمیگرده عقب زمونه                     کوروش راستی میدونستی خدا عرب زبونه

یعنی جهنم جای ماست که فارسی خوندیم        دنیا پیشرفت کرد ما دوره دارسی موندیم

کوروش خلیجتو خلیج عرب نامیدن                      ولی بازم عربو تو وطن راه میدن

همون عرب هایی که هستن تشنه به خونمون   همونا که دخترا رو کردن زنده به گورشون

هستن همسایه ایران ما رو کاغذ                      ولی دستاشون با بیگانه ها تو یه کاسه ست

کجایی که ببینی دلها خونن                                           همه درگیر یه لقمه نونن

 

حتی جوونای ایرانی                                                  دیگه هیچی از عشق نمی دونن

 

یه روز میاد که به جز یه نقشه                                       چیزی  از ایران باقی نمونه

 

کسایی که رفتن و جون دادن                                         به خدا واسۀ بهشت نبوده

 

انقدر درگیر شدیم که غیرت                                          دیگه واسمون معنا نداره

 

کوروش بیدار شو وقت خواب نیس                                  شدیم طفلی که مادر نداره

 

هرکی میاد به اسم یه مادر                                            یه چیزی ازمون بر میداره

 

یه روز میاد که ی ایرانی                                             دیگه هیچی از خودش نداره

دلت گرفته کوروش میدونم تابع احساسی          مردم اشک ریختن سر قبر ناصر حجازی

ولی چه فایده استوره ها در آغوش میرن و        بعد مدتی از یادها فراموش میشن

بغضی تو گلومه مثل یه دیواره تو قلبم                چرا تندیستو دادن دست بیگانه تو لندن

چرا یادت کوروش از همه حیث دود شدن             نوشتن عقده ها تو فیسبوک شده

کوروش مرد و مردونگی از تو افکار رفته               سلاح کشتار جمعی شده اخبار هفته

جوونا جیباشون خالیه و از دم بیکارن                    اونا فکر خالی کردن و بر زدن سیگارن

کوروش جوونا از بیکاریشون جنون میگیرن و         یه عده ریش سفید نشستن جومونگ میبینن

از همون ریش سفیدایی که جیباشون شده         پول ملت که تو حساب های سیبا شون پره

ما هم هر روز از دیروز مرده تر هستیم                که یه ملت سیاه پوش مرده پرستیم

کوروش هواپیما ها به عشق ملت میپرن و          مسافرا رو به بهشت و جنت میبرن

بعد این حادثه مردم رخت سیاه میپوشن و          شراب مرگو با یه بخت سیاه مینوشن

کوروش بجای اینکه به امید آینده بشینی             حامد حاضره بمیره ایرانو پاینده ببینی

اسمش آهنگش کوروش کبیره...از حامد فرد و نوید باقری...

 

در ذهن مــَــن

 

 

 

دَر ذِهن ِ زَنـآنـﮧے مـَن ..

 

مـَرد یـَعـنـے تـِکـیـﮧ گـآهـے اَمـن

 

یـَعـنـے بـوسـﮧ اے اَز روے دوست دآشتـَن

 

، بــِدون ِاَنـدَکـے شـَرم

 

!دَر ذِهـن زَنـآنـﮧے مـَن ...

 

مـَرد یـَعـنـے کـوه بـودَن ..

 

 پـُر اَز سـِخـآوَت ،

 

 پـُر اَز حـَیـآے مـَردآنـﮧ دَر کـِنـآر ِ ایـن اُبـُهـَت

 

، لـوس شـُدَن ـهـآے کـودَکـآنـﮧ ! :)

 

دَر ذِهن ِ زَنـآنـﮧے خـوش ـبـیـن مـَن ...

 

مـَرد یـَعـنـے دوست مـےـدآرَمـِت ،

 

 تـو هـَر لـَحـظـﮧ بـآ مـَنـے!

 

تـو مـَردے ..مـَن بـے تـو بـآ تـَمـآم آفـَریـنـِش بـےگـآنـﮧاَم!

 

کـآفـےـست دَست ِ رَد بــِزَنـے!مـےـرَوَم پـے زِنـدِگـے اَم ،

 

بـَرآے آرآمـِشَت تـآ بــِدآنـے چــِقـَدر مـُحـتـَرَم َـست ایـن آسـآیــِشـَت ..

 

 

 

 

 

 

هدایت

می‌دانم می‌آیی

می‌دانم تا پلک به هم بزنم
می‌آیی ؛ 

با انار و آینه دردست‌هایت !! ... 
.
.
.
به قول ِ فروغ :
" من خواب دیده‌ام " ... 

- رضا کاظمی -

شرح پریشانی

دوستان، شرح پریشانی من گوش کنید                         داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید                         گفتگوی من و حیران من گوش کنید

                                    شرح این  آتش جان سوز  نگفتن  تا کی؟

                                    سوختم ،سوختم، این راز نهفتن تا کی؟

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم                         ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل و  دین باخته دیوانۀ رویی بودیم                         بستۀ سلسلۀ سلسله مویی بودیم

                                    کس درآن سلسله غیر من و دل،بندنبود

                                    یک گرفتار از این جمله  که هستند  نبود

نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت                        سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت

این همه مشتری و گرمی بازار نداشت                          یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

                                    اول آن کس که خریدار شدش من بودم

                                    باعث  گرمی  بازار  شدش  من  بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او                         داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بس که دادم همه جا شرح دل آرایی او                         شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او

                                    این زمان ،عاشق سر گشته فراوان دارد

                                    کی سر برگ من بی سر و سامان دارد

                                                                                             ((وحشی بافقی))

مگر به رسم کلامی

رهاتر از آتش                    رساتر از فریاد                    فراتر از تاثیر

که چون به کوه بخوانی ، از هفت پرده سنگ ،                    گذر کند چون تیر!

وگر به دل بنشانی ، نپرسی از پولاد ،                              نترسی از شمشیر؛

کتاب های جهان را ورق ورق گشتم!

به برگ برگ درختان ، به سطر سطر چمن ،

                    نشانه ها گفتم.                    زمهر پرسیدم                    به ماه نالیدم.

ستاره ها را شب ها به همدلی خواندم.

به پای باد به سرچشمه ی افق رفم . به بال نور ر آیینه ی شفق گشتم .

شبی ، شباهنگی درون تاریکی نشست و حق...حق...زد!

صدای خونینش ، ز هفت پرده ی شب ،                    گذر کنان چون تیر!

رهاتر از آتش                    رساتر از فریاد                    فراتر از تاثیر؛

                                        به من رسید و هم آواز مرغ حق گشتم!

                                                                                            ((فریدون مشیری))

الی ویزل

اما از کجا باید آغاز کرد

دنیا که چنین گسترده است

                                        از سرزمینی آغاز خواهم کرد

                                        که بهتر از همه میشناسم

اما سرزمین من نیز بسیار پهناور است

بهتر است از شهرم شروع کنم

                                        اما شهرم نیز وسیع است

                                        بهتر است از خیابانم آغاز کنم.

نه ! از خانه ام. نه  از خانواده ام.

نه ! از ((خودم)) آغاز خواهم کرد

                                                     ((الی ویزل))

شعر

تاتوانی به جهان باهمه کس یارمشو-
خویش راخارنکن لوتی بازارمشو-
تکیه برخلق مزن؛عازم گفتارمشو!
بابشردرهمه جامحرم اسرارمشو!
این رفیقان که همه مایل دیدارتواند؛
به خداوندجهان مایل دینارتواند!
باچنین طایفه ای مونس وغمخوارمشو!
ماکه رفتیم وندیدیم وفاازدوستان؛
نیست یک رنگ دراین جا تو گرفتار مشو

عبرت

زنده دلى در صف افسردگان رفت به همسایگى مردگان

حرفِ فنا خواند ز هر لوح پاک روح بقا جست ز هر روح پاک

کارشناسى پى تفتیش حال کرد از او بر سرِ راهى سؤال

کاین همه از زنده رمیدن چرا؟ رخت سوى مرده کشیدن چرا؟

گفت پلیدان به مغاک اندرند پاک نهادان ته خاک اندرند

مرده دلانند به روىِ زمین بهرِ چه با مرده شوم همنشین؟

همدمى مرده دهد مردگى صحبت افسرده دل افسردگى!

زیر گِل آنان که پراکنده اند گرچه به تن مرده، به دل زنده اند

مرده دلى بود مرا پیش از این بسته هر چون و چرا پیش از این

زنده شدم از نظر پاکشان آب حیات است مرا خاکشان!

متن آهنگ لحظه ها از محمدرضا مشیری

خیلی آرامش صداش دلنشینه

اینم متن:

بسه این همه شکستن

دل به چشمای تو بستن

حیف از این عمری که رفته

منتظر به پات نشستن

دیگه طاقتی نمونده

من دیگه نایی ندارم

در و دیوار اتاقم

رو سرم هجوم میارن

لحظه های باتو بودن

حتی تو خیالمم جایی نداره

دو تا چشمای سیاهت

واسه من رنگی نداره

من که گفتم نمیتونم

نمیخوام با تو بمونم

برو رد شو بگذر از من

دوست دارم تنها بمونم

تو رو خواستم

بی بهانه بی هوس چه صادقانه

تو ندیدی که دل من بدون تو چه حالی داره

من نمیخوام حتی یه لحظه

تو رو با خودم ببینم

فکر نکن نیستی کنارم از غم دوریت میمیرم

فکر نکن نیستی کنارم از غم دوریت میمیرم

لحظه های باتو بودن

حتی تو خیالمم جایی نداره

دو تا چشمای سیاهت

واسه من رنگی نداره

من که گفتم نمیتونم

نمیخوام با تو بمونم

برو رد شو بگذر از من

دوست دارم تنها بمونم

 

 

اگه احیانا کسی خواست این آهنگو گوش کنه بگه واسه دانلود بزارمش

 

لیلای امروز،مجنون دیروز

دید مجنون دختری مست و ملنگ

در خیابان با جوانانی مشنگ

 

خوب دقت کرد در سیمای او

دید آن دختر بُود لیلای او

 

با دلی پردرد گفتا این چنین

حرف ها دارم بیا (پیشم بشین)

 

من شنیدم تازگی چت می کنی

با جوانی اهل تربت می کنی

 

نامه های عاشقانه می دهی

با ایمیل از ( توی) خانه می دهی

 

عصرها اطراف میدان ونک

می پلاسی با جوانان ونک

 

موی صاف خود مجعد می کنی

با رپی ها رفت و آمد می کنی

 

 

بینی خود را نمودی چون مویز

جای لطفاً نیز می گویی (پلیز)

 

خرمن مو را چرا آتش زدی؟

زیر ابرو را چرا آتش زدی؟

 

چشم قیس عامری روشن شده

دختری چون تو مثال زن شده

 

دامن چین چین گلدارت چه شد؟

صورت همچون گل ِ نارت چه شد؟

 

ابروی همچون هلالت هم پرید؟

آن دل صاف و زلالت هم پرید؟

 

قلب تو چون آینه شفاف بود

کی در آن یک ذرّه ( شین و کاف) بود

 

دیگر آن لیلای سابق نیستی

مثل سابق صاف و عاشق نیستی

 

قبلنا عشق تو صاف و ساده بود

مهر مجنون در دلت افتاده بود

 

تو مرا بهر خودم می خواستی

طعنه ها کی می زدی از کاستی؟

 

زهرماری هم که گویا خورده ای

آبروی هرچه دختر برده ای

 

رو به مجنون کرد لیلا گفت : هان

سورۀ یاسین درِ ِگوشم نخوان

 

تو چه داری تا شوم من چاکرت؟

مثل قبلن ها شوم اسپانسرت ؟

 

خانه داری ؟ نه ، اتول ؟ نه ، پس بمیر

یا برو دیوانه ای دیگر بگیر

 

ریش و پشم تو رسیده روی ناف

هستی از عقل و درایت هم معاف

 

آن طرف اما جوان و خوشگل است

بچه پولدار است گرچه که ول است

 

او سمندی زیر پا دارد ولی

تو به زحمت صاحب اسب شـَلی

 

خانه ات دشت و بیابان خداست

خانۀ او لااقل آن بالاهاست

 

با چنین اوضاع و احوالت یقین

خوشه ات یک می شود ، حالا ببین

 

او ولی با این همه پول و پله

خوشۀ سه می شود سویش یله

 

گرچه راحت هست از درک و شعور

پول می ریزد به پای من چه جور

 

عشق بی مایه فطیر است ای بشر

گرچه باشی همچو یک قرص قمر

 

عاشق بی پول می خواهم چکار

هی نگو عشقم ، عزیزم ، زهر مار

 

راست می گویند، تو دیوانه ای

با اصول عاشقی بیگانه ای

 

این همه اشعار می گویی که چه؟

دربیابان راه می پویی که چه؟

 

بازگرد امروز سوی کوه و دشت

دورۀ عشاق تاریخی گذشت

 

تازه شیرین هم سر ِ عقل آمده

قید فرهاد جـُلمبر! را زده

 

یا همین عذار شده شکل گوگوش

کرده از سرتا نوک پایش روتوش

 

با جوانان رپی دم خور شده

نان وامق کاملاً آجر شده

 

ویس هم داده به رامین این پیام

بین ما هرچه که بوده شد تمام

 

پس ببین مجنون شده دنیا عوض

راه تهرن را نکن هرروزه گز

 

اکس پارتی کرده ما را هوشیار

گرچه بعدش می شود آدم خمار

 

بیخیال من برو کشکت بساب

چون مرا هرگز نمی بینی به خواب

 

گفت با «جاوید» مجنون این چنین:

حال و روز لیلی ما را ببین

 

بشکند این « دست شور بی نمک»

کرده ما را دختر قرتی اَنک

 

حال که قرتی شده لیلای من

نیست دیگر عاشق و شیدای من

 

می روم من هم پی ( کیسی ) دگر

تا رود از کله ام عشقش به در

 

فکر کرده تحفه اش آورده است

یا که قیس عامری یک برده است

 

آی آقای نظامی شد تمام

قصۀ لیلی و مجنون ، والسلام

 

خط بزن شعری که در کردی زما

چون شده لیلای شعرت بی وفا

 

علیرضاجون ممنون

رومیان و چینیان

چینیان گفتند ما نقاش تر

                                 رومیان گفتند ما را کرّ و فر

 

گفت سلطان امتحان خواهم درین

                                  کز شماها کیست در دعوی گزین

 

چینیان و رومیان بحث آمدند

                                  رومیان از بحث در مکث آمدند

 

چینیان گفتند یک خانه به ما

                                  خاصه بسپارند و یک آن شما

 

بود دوخانه مقابل در به در

                                  ز آن یکی چینی ستد رومی دگر

 

چینیان صد رنگ از شه خواستن

                                  شه خزینه باز کرد آن تا ستند

 

هر صباحی از خزینه رنگ ها

                                  چینیان را راتبه بود از دعا

 

رومیان گفتند نی لون نه رنگ

                                  در خور آید کار را جز دفع زنگ

 

در فرو بستند و صیقل می زدند

                                  همچو گردون ساده و صافی شدند

 

از دو صد رنگی به بی رنگی رهی است  

                                  رنگ چون ابر است و بی رنگی مهی است

 

هر چه اندر ابر ضو بینی و تاب

                                  آن ز اختر بین و ماه و آفتاب

 

چینیان چون از عمل فارق شدند

                                  از پی شادی دهل ها می زدند

 

شه در آمد دید درآنجا نقش ها

                                  می ربود آن عقل را وقت لقا

 

بعد از آن به سوی رومیان

                                  پرده را برداشت رومی از میان

 

عکس آن تصویر و آن کردارها    

                                  زد بر این صافی شده دیوارها

 

هر چه آن جا دید این جا بۀ نمود    

                                  دیده را از دیده خانه می ربود

 

رومیان آن صوفیان اند ای پدر    

                                  بی ز تکرار و کتاب بی هنر

 

لیک صیقل کرده اند آن سینه ها    

                                  پاک ز آز و حرص و بخل و کینه ها

 

آن صفای آینه لا شک دل است    

                                  کاو نقوش بی عدد را قابل است

 

صورت بی صورت بی حدّ غیب    

                                  زآینه دل دارد آن موسی به جیب

 

اهل صیقل رسته اند از بو و رنگ    

                                  هر دمی بینند خوبی بی درنگ

 

نقش و قشر و علم را بگذاشتند    

                                  رایت علم الیقین افراشتند

 

رفت فکر و روشنایی یافتند    

                                  نحر و بحر آشنایی یافتند

 

مرگ کاین جمله ازو در وحشت اند     

                                  می کنند این قوم بر وی ریشخند

 

                                                                                                                                                                                                        ((مولوی))

 

مهدی موعود

سِرّی که فقط خدا از آن آگاه است 

مهدی گل بی خزان آل الله است

ای منتظران حضرتش برخیزید 

پیغام دوباره سحر در راه است . . .

غزلی از حافظ

آن کیست کز روی کرم با من وفا داری کند

                                                               برجای بدکاران چو من یکدم نکو کاری کند

اول به بانگ نای و نی آرد به دل پیغام وی

                                                               وانگه به یک پیمانه می با من وفا داری کند

دلبر که جان فرسود ازو کام دلم نگشود ازو

                                                               نومید نتوان بود ازو باشد که دلداری کند

گفتم گره نگشوده ام زان طره تا من بوده ام

                                                               گفتا منش فرموده ام تا با تو طراری کند

چون من گدای بی نشان مشکل بود یاری چنان

                                                               سلطان کجا عیش نهان با رند بازاری کند

زان طره پر و پیچ و خم سخت است اگر بینم ستم

                                                               از بند و رنجیرش چه غم هرکس که عیاری کند

شد لشکر غم بی عدد وز بخت می خواهم مدد

                                                               تا فخر دین عبد الصمد باشد که غمخواری کند

پشمینه پوش تند خو از عشق نشنیده است بو

                                                               از مستی اش رمزی بگو تا ترک هوشیاری کند

با چشم پر نیرنگ او حافظ مکن آهنگ او

                                                               کان چشم مست شنگ او بسیار مکاری کند

یه شعر

سر کلاس ادبیات روی تخته یه شعری رو یکی از دخترا نوشت که استادمون وقتی اومد کلاس و دید خوشش اومد و یه 0/25نمره بهش!!!

شعره این بود :

چه انتظار عجیبی

          تو بین منتظران هم ، عزیز من چه غریبی

                                   عجیب تر این که چه آسان

                                                            نبودنت شده عادت

                                                            چه کودکانه سپردیم ، دل به بازی قسمت

                                   نه کوششی نه وفایی

          فقط نشسته ایم و گفته ایم

خدا کند که بیایی

صاحب الزمان

انتظارش انتظارم سیر کرد

آنکه میخواهد بیاید دیر کرد

تا به کی در انتظارش دیده بر در دوختن؟

آمدن رفتن ندیدن سوختن؟

پذیرش شکست

من پذیرفتم شکست خویش را

پندهای عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

 

این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم

با فراموشی هم آغوشت کنم

 

می روم از رفتنم دل شاد باش

از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنها تر از من می روی

 

آرزو دارم تو هم عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را

تلخی این برخوردهای سرد را

درد دل یک پیر با تصویر جوانی خود

 

ای عکس نشان روی ماهی بودی

                                                 بر  تازه جوانی ام گواهی بودی

من پیر شدم ولی جوانی تو هنوز

                                                حقا که رفیق نیمه راهی بودی

چقدر سخته

چقدر سخته تو چشمای کسی که تمام عشقت رو ازت دزدید وبه جاش یه زخم همیشگی رو بهت هدیه داد زل بزنی و به جای اینکه لبریز کینه و نفرت شی حس کنی که هنوزم دوستش داری...

 چقدر سخته دلت بخواد سرتو باز به دیواری تکیه بدی که یه بار زیر آوار غرورش همه وجودت له شده...

چقدر سخته تو خیالت ساعت ها باهاش حرف بزنی اما وقتی دیدیش هیچ چیزی جز سلام نتونی بگی...

چقدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه اما مجبور باشی بخندی تا نفهمه که هنوزم دوسش داری...

چقدر سخته گل آرزوهاتو تو باغ دیگری ببینی و هزار بار تو خودت بشکنی و اونوقت آروم زیر لب بگی گل من باغچه نو مبارک...