|
به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
|
|
حاء میم (1)
|
حم ﴿1﴾ |
|
|
سوگند به کتاب روشنگر (2)
|
وَالْکِتَابِ الْمُبِینِ ﴿2﴾ |
|
|
[که] ما آن را در شبى فرخنده نازل کردیم [زیرا] که ما هشداردهنده بودیم (3)
|
إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةٍ مُّبَارَکَةٍ إِنَّا کُنَّا مُنذِرِینَ ﴿3﴾ |
|
|
در آن [شب] هر [گونه] کارى [به نحوى] استوار فیصله مىیابد (4)
|
فِیهَا یُفْرَقُ کُلُّ أَمْرٍ حَکِیمٍ ﴿4﴾ |
|
|
[این] کارى است [که] از جانب ما [صورت مىگیرد] ما فرستنده [پیامبران] بودیم (5) |
|
أَمْرًا مِّنْ عِندِنَا إِنَّا کُنَّا مُرْسِلِینَ ﴿5﴾ |
|
[و این] رحمتى از پروردگار توست که او شنواى داناست (6)
|
رَحْمَةً مِّن رَّبِّکَ إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿6﴾ |
|
|
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است اگر یقین دارید (7)
|
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا إِن کُنتُم مُّوقِنِینَ ﴿7﴾ |
|
|
خدایى جز او نیست او زندگى مىبخشد و مىمیراند پروردگار شما و پروردگار پدران شماست (8)
|
لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ یُحْیِی وَیُمِیتُ رَبُّکُمْ وَرَبُّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿8﴾ |
|
|
ولى نه آنها به شک و شبهه خویش سرگرمند (9)
|
بَلْ هُمْ فِی شَکٍّ یَلْعَبُونَ ﴿9﴾ |
|
|
پس در انتظار روزى باش که آسمان دودى نمایان برمىآورد (10)
|
فَارْتَقِبْ یَوْمَ تَأْتِی السَّمَاء بِدُخَانٍ مُّبِینٍ ﴿10﴾ |
|
|
که مردم را فرو مىگیرد این است عذاب پر درد (11)
|
یَغْشَى النَّاسَ هَذَا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿11﴾ |
|
|
[مىگویند] پروردگارا این عذاب را از ما دفع کن که ما ایمان داریم (12)
|
رَبَّنَا اکْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ ﴿12﴾ |
|
|
آنان را کجا [جاى] پند[گرفتن] باشد و حال آنکه به یقین براى آنان پیامبرى روشنگر آمده است (13)
|
أَنَّى لَهُمُ الذِّکْرَى وَقَدْ جَاءهُمْ رَسُولٌ مُّبِینٌ ﴿13﴾ |
|
|
پس از او روى برتافتند و گفتند تعلیمیافتهاى دیوانه است (14)
|
ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَقَالُوا مُعَلَّمٌ مَّجْنُونٌ ﴿14﴾ |
|
|
ما این عذاب را اندکى از شما برمىداریم [ولى شما] در حقیقت باز از سر مىگیرید (15)
|
إِنَّا کَاشِفُو الْعَذَابِ قَلِیلًا إِنَّکُمْ عَائِدُونَ ﴿15﴾ |
|
|
روزى که دست به حمله مىزنیم همان حمله بزرگ [آنگاه] ما انتقامکشندهایم (16)
|
یَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْکُبْرَى إِنَّا مُنتَقِمُونَ ﴿16﴾ |
|
|
و به یقین پیش از آنان قوم فرعون را بیازمودیم و پیامبرى بزرگوار برایشان آمد (17)
|
وَلَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَجَاءهُمْ رَسُولٌ کَرِیمٌ ﴿17﴾ |
|
|
که [به آنان گفت] بندگان خدا را به من بسپارید زیرا که من شما را فرستادهاى امینم (18)
|
أَنْ أَدُّوا إِلَیَّ عِبَادَ اللَّهِ إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿18﴾ |
|
|
و بر خدا برترى مجویید که من براى شما حجتى آشکار آوردهام (19)
|
وَأَنْ لَّا تَعْلُوا عَلَى اللَّهِ إِنِّی آتِیکُم بِسُلْطَانٍ مُّبِینٍ ﴿19﴾ |
|
|
و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مىبرم از اینکه مرا سنگباران کنید (20)
|
وَإِنِّی عُذْتُ بِرَبِّی وَرَبِّکُمْ أَن تَرْجُمُونِ ﴿20﴾ |
|
|
و اگر به من ایمان نمىآورید پس از من کناره گیرید (21)
|
وَإِنْ لَّمْ تُؤْمِنُوا لِی فَاعْتَزِلُونِ ﴿21﴾ |
|
|
پس پروردگار خود را خواند که اینها مردمى گناهکارند (22)
|
فَدَعَا رَبَّهُ أَنَّ هَؤُلَاء قَوْمٌ مُّجْرِمُونَ ﴿22﴾ |
|
|
[فرمود] بندگانم را شبانه ببر زیرا شما مورد تعقیب واقع خواهید شد (23)
|
فَأَسْرِ بِعِبَادِی لَیْلًا إِنَّکُم مُّتَّبَعُونَ ﴿23﴾ |
|
|
و دریا را هنگامى که آرام است پشتسر بگذار که آنان سپاهى غرقشدنىاند (24)
|
وَاتْرُکْ الْبَحْرَ رَهْوًا إِنَّهُمْ جُندٌ مُّغْرَقُونَ ﴿24﴾ |
|
|
[وه] چه باغها و چشمهسارانى [که آنها بعد از خود] بر جاى نهادند (25)
|
کَمْ تَرَکُوا مِن جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿25﴾ |
|
|
و کشتزارها و جایگاههاى نیکو (26)
|
وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ کَرِیمٍ ﴿26﴾ |
|
|
و نعمتى که از آن برخوردار بودند (27)
|
وَنَعْمَةٍ کَانُوا فِیهَا فَاکِهِینَ ﴿27﴾ |
|
|
[آرى] این چنین [بود] و آنها را به مردمى دیگر میراث دادیم (28)
|
کَذَلِکَ وَأَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِینَ ﴿28﴾ |
|
|
و آسمان و زمین بر آنان زارى نکردند و مهلت نیافتند (29)
|
فَمَا بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّمَاء وَالْأَرْضُ وَمَا کَانُوا مُنظَرِینَ ﴿29﴾ |
|
|
و به راستى فرزندان اسرائیل را از عذاب خفتآور رهانیدیم (30)
|
وَلَقَدْ نَجَّیْنَا بَنِی إِسْرَائِیلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُهِینِ ﴿30﴾ |
|
|
از [دست] فرعون که متکبرى از افراطکاران بود (31)
|
مِن فِرْعَوْنَ إِنَّهُ کَانَ عَالِیًا مِّنَ الْمُسْرِفِینَ ﴿31﴾ |
|
|
و قطعا آنان را دانسته بر مردم جهان ترجیح دادیم (32)
|
وَلَقَدِ اخْتَرْنَاهُمْ عَلَى عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿32﴾ |
|
|
و از نشانهها [ى الهى] آنچه را که در آن آزمایشى آشکار بود بدیشان دادیم (33)
|
وَآتَیْنَاهُم مِّنَ الْآیَاتِ مَا فِیهِ بَلَاء مُّبِینٌ ﴿33﴾ |
|
|
هر آینه این [کافران] مىگویند (34)
|
إِنَّ هَؤُلَاء لَیَقُولُونَ ﴿34﴾ |
|
|
جز مرگ نخستین دیگر [واقعهاى] نیست و ما زندهشدنى نیستیم (35)
|
إِنْ هِیَ إِلَّا مَوْتَتُنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُنشَرِینَ ﴿35﴾ |
|
|
اگر راست مىگویید پس پدران ما را [باز] آورید (36)
|
فَأْتُوا بِآبَائِنَا إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿36﴾ |
|
|
آیا ایشان بهترند یا قوم تبع و کسانى که پیش از آنها بودند آنها را هلاک کردیم زیرا که گنهکار بودند (37)
|
أَهُمْ خَیْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَالَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ أَهْلَکْنَاهُمْ إِنَّهُمْ کَانُوا مُجْرِمِینَ ﴿37﴾ |
|
|
و آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است به بازى نیافریدهایم (38)
|
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا لَاعِبِینَ ﴿38﴾ |
|
|
آنها را جز به حق نیافریدهایم لیکن بیشترشان نمىدانند (39)
|
مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿39﴾ |
|
|
در حقیقت روز جدا سازى موعد همه آنهاست (40)
|
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ مِیقَاتُهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿40﴾ |
|
|
همان روزى که هیچ دوستى از هیچ دوستى نمىتواند حمایتى کند و آنان یارى نمىشوند (41)
|
یَوْمَ لَا یُغْنِی مَوْلًى عَن مَّوْلًى شَیْئًا وَلَا هُمْ یُنصَرُونَ ﴿41﴾ |
|
|
مگر کسى را که خدا رحمت کرده است زیرا که اوست همان ارجمند مهربان (42)
|
إِلَّا مَن رَّحِمَ اللَّهُ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿42﴾ |
|
|
آرى درخت زقوم (43)
|
إِنَّ شَجَرَةَ الزَّقُّومِ ﴿43﴾ |
|
|
خوراک گناه پیشه است (44)
|
طَعَامُ الْأَثِیمِ ﴿44﴾ |
|
|
چون مس گداخته در شکمها مىگدازد (45)
|
کَالْمُهْلِ یَغْلِی فِی الْبُطُونِ ﴿45﴾ |
|
|
همانند جوشش آب جوشان (46)
|
کَغَلْیِ الْحَمِیمِ ﴿46﴾ |
|
|
او را بگیرید و به میان دوزخش بکشانید (47)
|
خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَى سَوَاء الْجَحِیمِ ﴿47﴾ |
|
|
آنگاه از عذاب آب جوشان بر سرش فرو ریزید (48)
|
ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِیمِ ﴿48﴾ |
|
|
بچش که تو همان ارجمند بزرگوارى (49)
|
ذُقْ إِنَّکَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْکَرِیمُ ﴿49﴾ |
|
|
این است همان چیزى که در باره آن تردید مىکردید (50)
|
إِنَّ هَذَا مَا کُنتُم بِهِ تَمْتَرُونَ ﴿50﴾ |
|
|
به راستى پرهیزگاران در جایگاهى آسوده [اند] (51)
|
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی مَقَامٍ أَمِینٍ ﴿51﴾ |
|
|
در بوستانها و کنار چشمهسارها (52)
|
فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿52﴾ |
|
|
پرنیان نازک و دیباى ستبر مىپوشند [و] برابر هم نشستهاند (53)
|
یَلْبَسُونَ مِن سُندُسٍ وَإِسْتَبْرَقٍ مُّتَقَابِلِینَ ﴿53﴾ |
|
|
[آرى] چنین [خواهد بود] و آنها را با حوریان درشتچشم همسر مىگردانیم (54)
|
کَذَلِکَ وَزَوَّجْنَاهُم بِحُورٍ عِینٍ ﴿54﴾ |
|
|
در آنجا هر میوهاى را [که بخواهند] آسوده خاطر مىطلبند (55)
|
یَدْعُونَ فِیهَا بِکُلِّ فَاکِهَةٍ آمِنِینَ ﴿55﴾ |
|
|
در آنجا جز مرگ نخستین مرگ نخواهند چشید و [خدا] آنها را از عذاب دوزخ نگاه مىدارد (56)
|
لَا یَذُوقُونَ فِیهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُولَى وَوَقَاهُمْ عَذَابَ الْجَحِیمِ ﴿56﴾ |
|
|
[این] بخششى است از جانب پروردگار تو این است همان کامیابى بزرگ (57)
|
فَضْلًا مِّن رَّبِّکَ ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿57﴾ |
|
|
در حقیقت [قرآن] را بر زبان تو آسان گردانیدیم امید که پند پذیرند (58)
|
فَإِنَّمَا یَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِکَ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ ﴿58﴾ |
|
|
پس مراقب باش زیرا که آنان هم مراقبند (59) |
فَارْتَقِبْ إِنَّهُم مُّرْتَقِبُونَ ﴿59﴾ |
