|
به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
|
|
سوگند به بادهاى ذرهافشان (1)
|
وَالذَّارِیَاتِ ذَرْوًا ﴿1﴾ |
|
|
و ابرهاى گرانبار (2)
|
فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا ﴿2﴾ |
|
|
و سبک سیران (3)
|
فَالْجَارِیَاتِ یُسْرًا ﴿3﴾ |
|
|
و تقسیمکنندگان کار[ها] (4)
|
فَالْمُقَسِّمَاتِ أَمْرًا ﴿4﴾ |
|
|
که آنچه وعده داده شدهاید راست است (5)
|
إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ ﴿5﴾ |
|
|
و [روز] پاداش واقعیت دارد (6)
|
وَإِنَّ الدِّینَ لَوَاقِعٌ ﴿6﴾ |
|
|
سوگند به آسمان مشبک (7)
|
وَالسَّمَاء ذَاتِ الْحُبُکِ ﴿7﴾ |
|
|
که شما [درباره قرآن] در سخنى گوناگونید (8)
|
إِنَّکُمْ لَفِی قَوْلٍ مُّخْتَلِفٍ ﴿8﴾ |
|
|
[بگوى] تا هر که از آن برگشته برگشته باشد (9)
|
یُؤْفَکُ عَنْهُ مَنْ أُفِکَ ﴿9﴾ |
|
|
مرگ بر دروغپردازان (10)
|
قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ ﴿10﴾ |
|
|
همانان که در ورطه نادانى بىخبرند (11)
|
الَّذِینَ هُمْ فِی غَمْرَةٍ سَاهُونَ ﴿11﴾ |
|
|
پرسند روز پاداش کى است (12)
|
یَسْأَلُونَ أَیَّانَ یَوْمُ الدِّینِ ﴿12﴾ |
|
|
همان روز که آنان بر آتش عقوبت [و آزموده] شوند (13)
|
یَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ یُفْتَنُونَ ﴿13﴾ |
|
|
عذاب [موعود] خود را بچشید این است همان [بلایى] که با شتاب خواستار آن بودید (14)
|
ذُوقُوا فِتْنَتَکُمْ هَذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ ﴿14﴾ |
|
|
پرهیزگاران در باغها و چشمه سارانند (15)
|
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿15﴾ |
|
|
آنچه را پروردگارشان عطا فرموده مىگیرند زیرا که آنها پیش از این نیکوکار بودند (16)
|
آخِذِینَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ إِنَّهُمْ کَانُوا قَبْلَ ذَلِکَ مُحْسِنِینَ ﴿16﴾ |
|
|
و از شب اندکى را مىغنودند (17)
|
کَانُوا قَلِیلًا مِّنَ اللَّیْلِ مَا یَهْجَعُونَ ﴿17﴾ |
|
|
و در سحرگاهان [از خدا] طلب آمرزش مىکردند (18)
|
وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ ﴿18﴾ |
|
|
و در اموالشان براى سائل و محروم حقى [معین] بود (19)
|
وَفِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿19﴾ |
|
|
و روى زمین براى اهل یقین نشانههایى [متقاعدکننده] است (20)
|
وَفِی الْأَرْضِ آیَاتٌ لِّلْمُوقِنِینَ ﴿20﴾ |
|
|
و در خود شما پس مگر نمىبینید (21)
|
وَفِی أَنفُسِکُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ ﴿21﴾ |
|
|
و روزى شما و آنچه وعده داده شدهاید در آسمان است (22)
|
وَفِی السَّمَاء رِزْقُکُمْ وَمَا تُوعَدُونَ ﴿22﴾ |
|
|
پس سوگند به پروردگار آسمان و زمین که واقعا او حق است همان گونه که خود شما سخن مىگویید (23)
|
فَوَرَبِّ السَّمَاء وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّکُمْ تَنطِقُونَ ﴿23﴾ |
|
|
آیا خبر مهمانان ارجمند ابراهیم به تو رسید (24)
|
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ ضَیْفِ إِبْرَاهِیمَ الْمُکْرَمِینَ ﴿24﴾ |
|
|
چون بر او درآمدند پس سلام گفتند گفتسلام مردمى ناشناسید (25)
|
إِذْ دَخَلُوا عَلَیْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُّنکَرُونَ ﴿25﴾ |
|
|
پس آهسته به سوى زنش رفت و گوسالهاى فربه [و بریان] آورد (26)
|
فَرَاغَ إِلَى أَهْلِهِ فَجَاء بِعِجْلٍ سَمِینٍ ﴿26﴾ |
|
|
آن را به نزدیکشان برد [و] گفت مگر نمىخورید (27)
|
فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ قَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ ﴿27﴾ |
|
|
و [در دلش] از آنان احساس ترسى کرد گفتند مترس و او را به پسرى دانا مژده دادند (28)
|
فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِیفَةً قَالُوا لَا تَخَفْ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَامٍ عَلِیمٍ ﴿28﴾ |
|
|
و زنش با فریادى [از شگفتى] سر رسید و بر چهره خود زد و گفت زنى پیر نازا [چگونه بزاید] (29)
|
فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِی صَرَّةٍ فَصَکَّتْ وَجْهَهَا وَقَالَتْ عَجُوزٌ عَقِیمٌ ﴿29﴾ |
|
|
گفتند پروردگارت چنین فرموده است او خود حکیم داناست (30)
|
قَالُوا کَذَلِکَ قَالَ رَبُّکِ إِنَّهُ هُوَ الْحَکِیمُ الْعَلِیمُ ﴿30﴾ |
|
|
[ابراهیم] گفت اى فرستادگان ماموریتشما چیست (31)
|
قَالَ فَمَا خَطْبُکُمْ أَیُّهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿31﴾ |
|
|
گفتند ما به سوى مردمى پلیدکار فرستاده شدهایم (32)
|
قَالُوا إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُّجْرِمِینَ ﴿32﴾ |
|
|
تا سنگهایى از گل رس بر [سر] آنان فرو فرستیم (33)
|
لِنُرْسِلَ عَلَیْهِمْ حِجَارَةً مِّن طِینٍ ﴿33﴾ |
|
|
[که] نزد پروردگارت براى مسرفان نشانگذارى شده است (34)
|
مُسَوَّمَةً عِندَ رَبِّکَ لِلْمُسْرِفِینَ ﴿34﴾ |
|
|
پس هر که از مؤمنان در آن [شهرها] بود بیرون بردیم (35)
|
فَأَخْرَجْنَا مَن کَانَ فِیهَا مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿35﴾ |
|
|
و[لى] در آنجا جز یک خانه از فرمانبران [خدا بیشتر] نیافتیم (36)
|
فَمَا وَجَدْنَا فِیهَا غَیْرَ بَیْتٍ مِّنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿36﴾ |
|
|
و در آنجا براى آنها که از عذاب پر درد مىترسند عبرتى به جاى گذاشتیم (37)
|
|
وَتَرَکْنَا فِیهَا آیَةً لِّلَّذِینَ یَخَافُونَ الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿37﴾ |
|
و [نیز] در [ماجراى] موسى چون او را با حجتى آشکار به سوى فرعون گسیل داشتیم (38)
|
وَفِی مُوسَى إِذْ أَرْسَلْنَاهُ إِلَى فِرْعَوْنَ بِسُلْطَانٍ مُّبِینٍ ﴿38﴾ |
|
|
پس [فرعون] با ارکان [دولت] خود روى برتافت و گفت [این شخص] ساحر یا دیوانهاى است (39)
|
فَتَوَلَّى بِرُکْنِهِ وَقَالَ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿39﴾ |
|
|
[تا] او و سپاهیانش را گرفتیم و آنان را در دریا افکندیم در حالى که او [در آخرین لحظه] نکوهشگر [خود] بود (40)
|
فَأَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِی الْیَمِّ وَهُوَ مُلِیمٌ ﴿40﴾ |
|
|
و در [ماجراى] عاد [نیز] چون بر [سر] آنها آن باد مهلک را فرستادیم (41)
|
وَفِی عَادٍ إِذْ أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمُ الرِّیحَ الْعَقِیمَ ﴿41﴾ |
|
|
به هر چه مىوزید آن را چون خاکستر استخوان مرده مىگردانید (42)
|
مَا تَذَرُ مِن شَیْءٍ أَتَتْ عَلَیْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ کَالرَّمِیمِ ﴿42﴾ |
|
|
و در [ماجراى] ثمود [نیز عبرتى بود] آنگاه که به ایشان گفته شد تا چندى برخوردار شوید (43)
|
وَفِی ثَمُودَ إِذْ قِیلَ لَهُمْ تَمَتَّعُوا حَتَّى حِینٍ ﴿43﴾ |
|
|
تا [آنکه] از فرمان پروردگار خود سر برتافتند و در حالى که آنها مىنگریستند آذرخش آنان را فرو گرفت (44)
|
فَعَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ وَهُمْ یَنظُرُونَ ﴿44﴾ |
|
|
در نتیجه نه توانستند به پاى خیزند و نه طلب یارى کنند (45)
|
فَمَا اسْتَطَاعُوا مِن قِیَامٍ وَمَا کَانُوا مُنتَصِرِینَ ﴿45﴾ |
|
|
و قوم نوح [نیز] پیش از آن [اقوام نامبرده همین گونه هلاک شدند] زیرا آنها مردمى نافرمان بودند (46)
|
وَقَوْمَ نُوحٍ مِّن قَبْلُ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمًا فَاسِقِینَ ﴿46﴾ |
|
|
و آسمان را به قدرت خود برافراشتیم و بىگمان ما [آسمان]گستریم (47)
|
وَالسَّمَاء بَنَیْنَاهَا بِأَیْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ ﴿47﴾ |
|
|
و زمین را گسترانیدهایم و چه نیکو گسترندگانیم (48)
|
وَالْأَرْضَ فَرَشْنَاهَا فَنِعْمَ الْمَاهِدُونَ ﴿48﴾ |
|
|
و از هر چیزى دو گونه [یعنى نر و ماده] آفریدیم امید که شما عبرت گیرید (49)
|
وَمِن کُلِّ شَیْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَیْنِ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ﴿49﴾ |
|
|
پس به سوى خدا بگریزید که من شما را از طرف او بیمدهندهاى آشکارم (50)
|
فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّی لَکُم مِّنْهُ نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿50﴾ |
|
|
و با خدا معبودى دیگر قرار مدهید که من از جانب او هشداردهندهاى آشکارم (51) |
|
وَلَا تَجْعَلُوا مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ إِنِّی لَکُم مِّنْهُ نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿51﴾ |
|
بدین سان بر کسانى که پیش از آنها بودند هیچ پیامبرى نیامد جز اینکه گفتند ساحر یا دیوانهاى است (52)
|
کَذَلِکَ مَا أَتَى الَّذِینَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿52﴾ |
|
|
آیا همدیگر را به این [سخن] سفارش کرده بودند [نه] بلکه آنان مردمى سرکش بودند (53)
|
أَتَوَاصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ ﴿53﴾ |
|
|
پس از آنان روى بگردان که تو در خور نکوهش نیستى (54)
|
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَا أَنتَ بِمَلُومٍ ﴿54﴾ |
|
|
و پند ده که مؤمنان را پند سود بخشد (55)
|
وَذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَى تَنفَعُ الْمُؤْمِنِینَ ﴿55﴾ |
|
|
و جن و انس را نیافریدم جز براى آنکه مرا بپرستند (56)
|
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ ﴿56﴾ |
|
|
از آنان هیچ روزیى نمىخواهم و نمىخواهم که مرا خوراک دهند (57)
|
مَا أُرِیدُ مِنْهُم مِّن رِّزْقٍ وَمَا أُرِیدُ أَن یُطْعِمُونِ ﴿57﴾ |
|
|
خداست که خود روزى بخش نیرومند استوار است (58)
|
إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِینُ ﴿58﴾ |
|
|
پس براى کسانى که ستم کردند بهرهاى است از عذاب همانند بهره عذاب یاران [قبلى]شان پس [بگو] در خواستن عذاب از من شتابزدگى نکنند (59)
|
فَإِنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذَنُوبًا مِّثْلَ ذَنُوبِ أَصْحَابِهِمْ فَلَا یَسْتَعْجِلُونِ ﴿59﴾ |
|
|
پس واى بر کسانى که کافر شدهاند از آن روزى که وعده یافتهاند (60) |
فَوَیْلٌ لِّلَّذِینَ کَفَرُوا مِن یَوْمِهِمُ الَّذِی یُوعَدُونَ ﴿60﴾ |
