سوره 89: فجر

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به سپیده‏دم (1)		وَالْفَجْرِ ﴿1﴾
و به شبهاى دهگانه (2)		وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾
و به جفت و تاق (3)		وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾
و به شب وقتى سپرى شود (4)		وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿4﴾
آیا در این براى خردمند [نیاز به] سوگندى [دیگر] است (5)		هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِّذِی حِجْرٍ ﴿5﴾
مگر ندانسته‏اى که پروردگارت با عاد چه کرد (6)		أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿6﴾
با عمارات ستون‏دار ارم (7)		إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾
که مانندش در شهرها ساخته نشده بود (8)		الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿8﴾
و با ثمود همانان که در دره تخته‏سنگها را مى‏بریدند (9)		وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾
و با فرعون صاحب خرگاه‏ها [و بناهاى بلند] (10)		وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿10﴾
همانان که در شهرها سر به طغیان برداشتند (11)		الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿11﴾
و در آنها بسیار تبهکارى کردند (12)		فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾
[تا آنکه] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (13)		فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾
زیرا پروردگار تو سخت در کمین است (14)		إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾
اما انسان هنگامى که پروردگارش وى را مى‏آزماید و عزیزش مى‏دارد و نعمت فراوان به او مى‏دهد مى‏گوید پروردگارم مرا گرامى داشته است (15)		فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿15﴾
و اما چون وى را مى‏آزماید و روزى‏اش را بر او تنگ مى‏گرداند مى‏گوید پروردگارم مرا خوار کرده است (16)		وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿16﴾
ولى نه بلکه یتیم را نمى‏نوازید (17)		کَلَّا بَل لَّا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿17﴾
و بر خوراک[دادن] بینوا همدیگر را بر نمى‏انگیزید (18)		وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿18﴾
و میراث [ضعیفان] را چپاولگرانه مى‏خورید (19)		وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَّمًّا ﴿19﴾
و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (20)		وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾
نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود (21)		کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿21﴾
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صف‏درصف آیند (22)		وَجَاء رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾
و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است که انسان پند گیرد و[لى] کجا او را جاى پندگرفتن باشد (23)		وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿23﴾
گوید کاش براى زندگانى خود [چیزى] پیش فرستاده بودم (24)		یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿24﴾
پس در آن روز هیچ کس چون عذاب‏کردن او عذاب نکند (25)		فَیَوْمَئِذٍ لَّا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾
و هیچ کس چون دربندکشیدن او دربند نکشد (26)		وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾
اى نفس مطمئنه (27)		یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (28)		ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً ﴿28﴾
و در میان بندگان من درآى (29)		فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿29﴾
و در بهشت من داخل شو (30)		وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿30﴾

 

سوره 90: بلد

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به این شهر (1)		لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾
و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى (2)		وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾
سوگند به پدرى [چنان] و آن کسى را که به وجود آورد (3)		وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾
براستى که انسان را در رنج آفریده‏ایم (4)		لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿4﴾
آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (5)		أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾
گوید مال فراوانى تباه کردم (6)		یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿6﴾
آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (7)		أَیَحْسَبُ أَن لَّمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾
آیا دو چشمش نداده‏ایم (8)		أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ ﴿8﴾
و زبانى و دو لب (9)		وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿9﴾
و هر دو راه [خیر و شر] را بدو نمودیم (10)		وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿10﴾
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبت‏نگرى] بالا رود (11)		فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿11﴾
و تو چه دانى که آن گردنه [سخت] چیست (12)		وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿12﴾
بنده‏اى را آزادکردن (13)		فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿13﴾
یا در روز گرسنگى طعام‏دادن (14)		أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿14﴾
به یتیمى خویشاوند (15)		یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿15﴾
یا بینوایى خاک‏نشین (16)		أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿16﴾
علاوه بر این از زمره کسانى باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کرده‏اند (17)		ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿17﴾
اینانند خجستگان (18)		أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿18﴾
و کسانى که به انکار نشانه‏هاى ما پرداخته‏اند آنانند ناخجستگان شوم (19)		وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿19﴾
بر آنان آتشى سرپوشیده احاطه دارد (20)		عَلَیْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ ﴿20﴾

 

سوره 91: شمس

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به خورشید و تابندگى‏اش (1)		وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به ماه چون پى [خورشید] رود (2)		وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند (3)		وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (4)		وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (5)		وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (6)		وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (7)		وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
سپس پلیدکارى و پرهیزگارى‏اش را به آن الهام کرد (8)		فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (9)		قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿9﴾
و هر که آلوده‏اش ساخت قطعا درباخت (10)		وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾
[قوم] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (11)		کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
آنگاه که شقى‏ترینشان بر[پا] خاست (12)		إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار ماده‏شتر خدا و [نوبت] آب‏خوردنش را [حرمت نهید] (13)		فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
و[لى] دروغزنش خواندند و آن [ماده‏شتر] را پى کردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (14)		فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
و از پیامد کار خویش بیمى به خود راه نداد (15)		وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾

 

سوره 92: لیل

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به شب چون پرده افکند (1)		وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى ﴿1﴾
سوگند به روز چون جلوه‏گرى آغازد (2)		وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿2﴾
و [سوگند به] آنکه نر و ماده را آفرید (3)		وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنثَى ﴿3﴾
که همانا تلاش شما پراکنده است (4)		إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى ﴿4﴾
اما آنکه [حق خدا را] داد و پروا داشت (5)		فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿5﴾
و [پاداش] نیکوتر را تصدیق کرد (6)		وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿6﴾
بزودى راه آسانى پیش پاى او خواهیم گذاشت (7)		فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى ﴿7﴾
و اما آنکه بخل ورزید و خود را بى‏نیاز دید (8)		وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿8﴾
و [پاداش] نیکوتر را به دروغ گرفت (9)		وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿9﴾
بزودى راه دشوارى به او خواهیم نمود (10)		فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿10﴾
و چون هلاک شد [دیگر] مال او به کارش نمى‏آید (11)		وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿11﴾
همانا هدایت بر ماست (12)		إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى ﴿12﴾
و در حقیقت دنیا و آخرت از آن ماست (13)		وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿13﴾
پس شما را به آتشى که زبانه مى‏کشد هشدار دادم (14)		فَأَنذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿14﴾
جز نگون‏بخت‏تر[ین مردم] در آن درنیاید (15)		لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿15﴾
همان که تکذیب کرد و رخ برتافت (16)		الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿16﴾
و پاک‏رفتارتر[ین مردم] از آن دور داشته خواهد شد (17)		وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿17﴾
همان که مال خود را مى‏دهد [براى آنکه] پاک شود (18)		الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّى ﴿18﴾
و هیچ کس را به قصد پاداش‏یافتن نعمت نمى‏بخشد (19)		وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى ﴿19﴾
جز خواستن رضاى پروردگارش که بسى برتر است [منظورى ندارد] (20)		إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿20﴾
و قطعا بزودى خشنود خواهد شد (21)		وَلَسَوْفَ یَرْضَى ﴿21﴾

 

سوره 93: ضحى

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به روشنایى روز (1)		وَالضُّحَى ﴿1﴾
سوگند به شب چون آرام گیرد (2)		وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿2﴾
[که] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است (3)		مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿3﴾
و قطعا آخرت براى تو از دنیا نیکوتر خواهد بود (4)		وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَّکَ مِنَ الْأُولَى ﴿4﴾
و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردى (5)		وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿5﴾
مگر نه تو را یتیم یافت پس پناه داد (6)		أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿6﴾
و تو را سرگشته یافت پس هدایت کرد (7)		وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿7﴾
و تو را تنگدست‏یافت و بى‏نیاز گردانید (8)		وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿8﴾
و اما [تو نیز به پاس نعمت ما] یتیم را میازار (9)		فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿9﴾
و گدا را مران (10)		وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿10﴾
و از نعمت پروردگار خویش [با مردم] سخن گوى (11)		وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿11﴾

 

سوره 94: الشرح

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آیا براى تو سینه‏ات را نگشاده‏ایم (1)		أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿1﴾
و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتیم (2)		وَوَضَعْنَا عَنکَ وِزْرَکَ ﴿2﴾
[بارى] که [گویى] پشت تو را شکست (3)		الَّذِی أَنقَضَ ظَهْرَکَ ﴿3﴾
و نامت را براى تو بلند گردانیدیم (4)		وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿4﴾
پس [بدان که] با دشوارى آسانى است (5)		فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿5﴾
آرى با دشوارى آسانى است (6)		إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿6﴾
پس چون فراغت‏یافتى به طاعت درکوش (7)		فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ ﴿7﴾
و با اشتیاق به سوى پروردگارت روى آور (8)		وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿8﴾

 

سوره 95: تین

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به انجیر و زیتون (1)		وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿1﴾
و طور سینا (2)		وَطُورِ سِینِینَ ﴿2﴾
و این شهر امن [و امان] (3)		وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿3﴾
[که] براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم (4)		لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿4﴾
سپس او را به پست‏ترین [مراتب] پستى بازگردانیدیم (5)		ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿5﴾
مگر کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏اند که پاداشى بى‏منت‏خواهند داشت (6)		إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿6﴾
پس چه چیز تو را بعد [از این] به تکذیب جزا وامى‏دارد (7)		فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿7﴾
آیا خدا نیکوترین داوران نیست (8)		أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿8﴾

 

سوره 96: العلق

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بخوان به نام پروردگارت که آفرید (1)		اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿1﴾
انسان را از علق آفرید (2)		خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿2﴾
بخوان و پروردگار تو کریمترین [کریمان] است (3)		اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿3﴾
همان کس که به وسیله قلم آموخت (4)		الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿4﴾
آنچه را که انسان نمى‏دانست [بتدریج به او] آموخت (5)		عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿5﴾
حقا که انسان سرکشى مى‏کند (6)		کَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَى ﴿6﴾
همین که خود را بى‏نیاز پندارد (7)		أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى ﴿7﴾
در حقیقت بازگشت به سوى پروردگار توست (8)		إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿8﴾
آیا دیدى آن کس را که باز مى‏داشت (9)		أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿9﴾
بنده‏اى را آنگاه که نماز مى‏گزارد (10)		عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿10﴾
چه پندارى اگر او بر هدایت باشد (11)		أَرَأَیْتَ إِن کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿11﴾
یا به پرهیزگارى وادارد [براى او بهتر نیست] (12)		أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿12﴾
[و باز] آیا چه پندارى [که] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگرداند [چه کیفرى در پیش دارد] (13)		أَرَأَیْتَ إِن کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿13﴾
مگر ندانسته که خدا مى‏بیند (14)		أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿14﴾
زنهار اگر باز نایستد موى پیشانى [او] را سخت بگیریم (15)		کَلَّا لَئِن لَّمْ یَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿15﴾
[همان] موى پیشانى دروغزن گناه‏پیشه را (16)		نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿16﴾
[بگو] تا گروه خود را بخواند (17)		فَلْیَدْعُ نَادِیَه ﴿17﴾
بزودى آتشبانان را فرا خوانیم (18)		سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿18﴾
زنهار فرمانش مبر و سجده کن و خود را [به خدا] نزدیک گردان (19)		کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿19﴾

 

سوره 97: قدر

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم (1)		إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿1﴾
و از شب قدر چه آگاهت کرد (2)		وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿2﴾
شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (3)		لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿3﴾
در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر کارى [که مقرر شده است] فرود آیند (4)		تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن کُلِّ أَمْرٍ ﴿4﴾
[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (5)		سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿5﴾

 

سوره 98: البینة

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
کافران اهل کتاب و مشرکان دست‏بردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید (1)		لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿1﴾
فرستاده‏اى از جانب خدا که [بر آنان] صحیفه‏هایى پاک را تلاوت کند (2)		رَسُولٌ مِّنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً ﴿2﴾
که در آنها نوشته‏هاى استوار است (3)		فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿3﴾
و اهل کتاب دستخوش پراکندگى نشدند مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد (4)		وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿4﴾
و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند و در حالى که به توحید گراییده‏اند دین [خود] را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زکات بدهند و دین [ثابت و] پایدار همین است (5)		وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاء وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿5﴾
کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیده‏اند و [نیز] مشرکان در آتش دوزخند [و] در آن همواره مى‏مانند اینانند که بدترین آفریدگانند (6)		إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُوْلَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿6﴾
در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏اند آنانند که بهترین آفریدگانند (7)		إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿7﴾
پاداش آنان نزد پروردگارشان باغهاى همیشگى است که از زیر [درختان] آن نهرها روان است جاودانه در آن همى مانند خدا از آنان خشنود است و [آنان نیز] از او خشنود این [پاداش] براى کسى است که از پروردگارش بترسد (8)		جَزَاؤُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَّضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿8﴾

 

سوره 99: زلزلة

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آنگاه که زمین به لرزش [شدید] خود لرزانیده شود (1)		إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿1﴾
و زمین بارهاى سنگین خود را برون افکند (2)		وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿2﴾
و انسان گوید [زمین] را چه شده است (3)		وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا ﴿3﴾
آن روز است که [زمین] خبرهاى خود را باز گوید (4)		یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿4﴾
[همان گونه] که پروردگارت بدان وحى کرده است (5)		بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا ﴿5﴾
آن روز مردم [به حال] پراکنده برآیند تا [نتیجه] کارهایشان به آنان نشان داده شود (6)		یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿6﴾
پس هر که هموزن ذره‏اى نیکى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (7)		فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿7﴾
و هر که هموزن ذره‏اى بدى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (8)		وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿8﴾

 

سوره 100: العادیات

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به مادیانهائى که با همهمه تازانند و با سم[هاى] خود از سنگ آتش مى‏جهانند (1)		وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿1﴾
و برق [از سنگ] همى جهانند (2)		فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿2﴾
و صبحگاهان هجوم آرند (3)		فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿3﴾
و با آن [یورش] گردى برانگیزند (4)		فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿4﴾
و بدان [هجوم] در دل گروهى درآیند (5)		فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿5﴾
که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است (6)		إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿6﴾
و او خود بر این [امر] نیک گواه است (7)		وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿7﴾
و راستى او سخت‏شیفته مال است (8)		وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿8﴾
مگر نمى‏داند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد (9)		أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿9﴾
و آنچه در سینه‏هاست فاش شود (10)		وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿10﴾
در چنان روزى پروردگارشان به [حال] ایشان نیک آگاه است (11)		إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَّخَبِیرٌ ﴿11﴾

 

سوره 101: القارعة

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
کوبنده (1)		الْقَارِعَةُ ﴿1﴾
چیست کوبنده (2)		مَا الْقَارِعَةُ ﴿2﴾
و تو چه دانى که کوبنده چیست (3)		وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿3﴾
روزى که مردم چون پروانه[هاى] پراکنده گردند (4)		یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿4﴾
و کوه‏ها مانند پشم زده‏شده رنگین شود (5)		وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ ﴿5﴾
اما هر که سنجیده‏هایش سنگین برآید (6)		فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿6﴾
پس وى در زندگى خوشى خواهد بود (7)		فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَّاضِیَةٍ ﴿7﴾
و اما هر که سنجیده‏هایش سبک بر آید (8)		وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿8﴾
پس جایش هاویه باشد (9)		فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ ﴿9﴾
و تو چه دانى که آن چیست (10)		وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ ﴿10﴾
آتشى است‏سوزنده (11)		نَارٌ حَامِیَةٌ ﴿11﴾

 

سوره 102: تکاثر

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
تفاخر به بیشترداشتن شما را غافل داشت (1)		أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ ﴿1﴾
تا کارتان [و پایتان] به گورستان رسید (2)		حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿2﴾
نه چنین است زودا که بدانید (3)		کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿3﴾
باز هم نه چنین است زودا که بدانید (4)		ثُمَّ کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿4﴾
هرگز چنین نیست اگر علم‏الیقین داشتید (5)		کَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ ﴿5﴾
به یقین دوزخ را مى‏بینید (6)		لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ ﴿6﴾
سپس آن را قطعا به عین‏الیقین درمى‏یابید (7)		ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ ﴿7﴾
سپس در همان روز است که از نعمت [روى زمین] پرسیده خواهید شد (8)		ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ ﴿8﴾

 

سوره 103: العصر

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به عصر [غلبه حق بر باطل] (1)		وَالْعَصْرِ ﴿1﴾
که واقعا انسان دستخوش زیان است (2)		إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِی خُسْرٍ ﴿2﴾
مگر کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده و همدیگر را به حق سفارش و به شکیبایى توصیه کرده‏اند (3)		إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿3﴾

 

سوره 104: همزة

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
واى بر هر بدگوى عیبجویى (1)		وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ ﴿1﴾
که مالى گرد آورد و برشمردش (2)		الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿2﴾
پندارد که مالش او را جاوید کرده (3)		یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿3﴾
ولى نه قطعا در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد (4)		کَلَّا لَیُنبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿4﴾
و تو چه دانى که آن آتش خردکننده چیست (5)		وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿5﴾
آتش افروخته خدا[یى] است (6)		نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿6﴾
[آتشى] که به دلها مى‏رسد (7)		الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿7﴾
و [آتشى که] در ستونهایى دراز آنان را در میان فرامى‏گیرد (8)		إِنَّهَا عَلَیْهِم مُّؤْصَدَةٌ ﴿8﴾
در ستونهای کشیده و طولانی! (9)		فِی عَمَدٍ مُّمَدَّدَةٍ ﴿9﴾

 

سوره 105: فیل

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
مگر ندیدى پروردگارت با پیلداران چه کرد (1)		أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ ﴿1﴾
آیا نیرنگشان را بر باد نداد (2)		أَلَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ ﴿2﴾
و بر سر آنها دسته دسته پرندگانى ا بابیل فرستاد (3)		وَأَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْرًا أَبَابِیلَ ﴿3﴾
[که] بر آنان سنگهایى از گل [سخت] مى‏افکندند (4)		تَرْمِیهِم بِحِجَارَةٍ مِّن سِجِّیلٍ ﴿4﴾
و [سرانجام خدا] آنان را مانند کاه جویده‏شده گردانید (5)		فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَّأْکُولٍ ﴿5﴾

 

سوره 106: قریش

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
براى الفت‏دادن قریش (1)		لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿1﴾
الفتشان هنگام کوچ زمستان و تابستان [خدا پیلداران را نابود کرد] (2)		إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاء وَالصَّیْفِ ﴿2﴾
پس باید خداوند این خانه را بپرستند (3)		فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿3﴾
همان [خدایى] که در گرسنگى غذایشان داد و از بیم [دشمن] آسوده‏خاطرشان کرد (4)		الَّذِی أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ ﴿4﴾

 

سوره 107: ماعون

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آیا کسى را که [روز] جزا را دروغ مى‏خواند دیدى (1)		أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ ﴿1﴾
این همان کس است که یتیم را بسختى مى‏راند (2)		فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ ﴿2﴾
و به خوراک‏دادن بینوا ترغیب نمى‏کند (3)		وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿3﴾
پس واى بر نمازگزارانى (4)		فَوَیْلٌ لِّلْمُصَلِّینَ ﴿4﴾
که از نمازشان غافلند (5)		الَّذِینَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿5﴾
آنان که ریا مى‏کنند (6)		الَّذِینَ هُمْ یُرَاؤُونَ ﴿6﴾
و از [دادن] زکات [و وسایل و مایحتاج خانه] خوددارى مى‏ورزند (7)		وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿7﴾

 

سوره 108: کوثر

به نام خداوند رحمتگر مهربان		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
ما تو را [چشمه] کوثر دادیم (1)		إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿1﴾
پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى کن (2)		فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿2﴾
دشمنت‏خود بى‏تبار خواهد بود (3)		إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿3﴾